Տխու՜ր, չափազանց տխուր է, որ նոր պիտի կարդան ու ճանաչեն, հասկանան, թե ով էր Խեչոյանը...
ԵՐԿԻՐԸ' մանավանդ դժվար ճանապարհներ անցած, արհեստականորեն փոքրացված, պիտի զգոն, ուշադիր ապրի: Այն ամենը, ինչ կապված է Խոսքի, Գրի, արվեստի հետ, առաջնային է, գերկարևոր: Շատերն ինձ հետ չեն համաձայնի, բայց ես կուզեի, որ մեր Երկիրը և նրա բնակիչները ճանաչեն Մարդկանց, ովքեր իսկապես Գրում են, Նկարում, Կատարում, մի խոսքով' Արարողներին: Տխու՜ր, չափազանց տխուր է, որ նոր պիտի կարդան ու ճանաչեն, հասկանան, թե ով էր Խեչոյանը... Սա ցավ է իսկական: Գրողի ֆիզիկական կորստից հետո նրա ոգեղեն ներկայությունը, ինչ խոսք, կհարատևի: Բայց մի անչափ կարևոր բան արդեն չի լինի: Մի օր պիտի հասկանանք ու ջարդենք այն կաղապարը' հնացած, թե գրողին մեռնելուց հետո են սիրում: Գրողին իր կենդանության ժամանակ հենց պիտի սիրենք' կարդալուց հետո: Մենք ունենք մեծ ու լավ գրականություն ԱՅՍՕՐ: Եվ էլ ավելի լավը կունենանք, եթե ճանաչենք այն' ԿԱՐԴԱԼՈՎ: Մեր երկիրը գանձ է կորցրել, մեծ գրողի, իսկ մարդիկ համարյա ոչինչ չգիտեն: Միայն անունն իմանալը քիչ է, մի վերնագիրն էլ: Ես գիտեմ, որ երբ ճանաչեն' կարդալով, Տիրոջ կամոք Հասկանան' ինչ են կարդում և գնան գրքի ետևից, կքչանան մեր այս կորուստները նաև...
Անի Փաշայան ֆեյսբուք: