Թեոդոր Դրայզեր «Հանճարը»

Յուջինն ուներ տաղանդ և վճռականություն, բայց չուներ կյանքի փորձառություն, չուներ մտերիմներ, բարեկամներ կամ ծանոթներ: Ամբողջ քաղաքը նրա համար օտար էր ու սառը, և եթե նա անմիջականորեն, բուռն կերպով չսիրահարվեր Նյու-Յորքին որպես տեսարան, առանց բանավոր մի պատճառի լքված ու ապերջանիկ կզգար իրեն: Բայց թարմացնող մեծ հրապարակները, որպիսիք են Վաշինգտոնը, Յունիոնը, Մեդիսոնը, մեծ փողոցները՝ Բրոդվեյը, Հինգերորդ Ավենյուն, Վեցերորդ Ավենյուն, ինչպես և մեծ տեսարանները, օրինակ, գիշերային Բաուըրին, Իստ-Ռիվերը, ծովափը, այս բոլորը հմայել էին նրան:

Նա հիպնոզվել էր այս քաղաքի հրաշալիքներից, նրա գեղեցկությունից: Ինչպիսի՜ եռացող մարդկային մասսա, կյանքի հորձանուտ: Մեծ հյուրանոցները, օպերան, թատրոնները, ռեստորանները, այս բոլորը ճնշում էին նրան գեղեցկության զգացումով: Այս սիրուն կանայք, փառավոր զգեստներով, ոսկեգույն ակներով երկանիվ կառքերի բազմությունը, ինչպես հրեշավոր միջատներ, կյանքի այս մակընթացությունն ու տեղատվությունը, առավոտներն ու երեկոները, այս բոլորը մոռացնել էին տալիս նրան իր մենակությունը: Նա ծախսելու դրամ չուներ, ոչ էլ հաջող ասպարեզի անմիջական հույս. Նա կարող էր քայլել այս փողոցներով, նայել պատուհաններից ներս, սքանչանալ գեղեցիկ կանանցով, թրթռալ օրաթերթերի հայտարարություններից՝ այս կամ այն բնագավառում ժամ առ ժամ տեղի ունեցող հաջողությունների մասին…

Յուջինը տեսնում էր այս ամենը,բուռն կերպով ձգտում իր փառասիրության ժամին, բայց չէր զգում, որ շուտով իր ժամն էլ կգա, ուստի նա հաճախ մելամաղձոտ էր...դեռ րկար ճանապարհ էր նա գնալու...

Թեոդոր Դրայզեր «Հանճարը»

Գրառումը`Գրքամոլի ֆեյսբուքյան էջից;