Ջերմային ցնցումները երեխաների մոտ. տենդային ջղաձգության հիմնական պատճառները

Ջերմային ցնցումները կամ ֆեբրիլ ջղաձգումները երեխաների մոտ առաջանում են բարձր ջերմություն ունենալու դեպքում։ Այդպիսի ցնցումները ավելի հաճախ հանդիպում են տղա երեխաների շրջանում, գրել է Aysor.am-ը։

Ջերմային ցնցումը մկանային ջղաձգման կամ ցնցման առանձնահատուկ տեսակ է, որն առաջանում է 38°-ից ավելի բարձր ջերմության ժամանակ: Երեխայի մարմնի ջերմաստիճանի կտրուկ բարձրացումն առաջացնում է գլխուղեղի էլեկտրական պարպման խանգարում, որի հետևանքով էլ զարգանում են ջղաձգումներ:

Ջերմային ցնցումները սովորաբար հանդիպում են 6 ամսականից մինչև 5-6 տարեկան երեխաների շրջանում:

Սովորաբար երեխաները նման ցնցումներից հետո լիարժեք վերականգնվում են: Ջերմային ցնցումների մեծ մասը չի առաջացնում որևէ երկարատև խնդիր կամ գլխուղեղի վնասում:

Ֆեբրիլ ցնցումների ախտանիշները.

մարմնի ձգվածություն, վերջույթների կտրուկ ձգումներ,

գիտակցության բացակայություն,

հետ՝ դեպի ճակատ պտտված ակնագնդեր,

մակերեսային կամ փոփոխված շնչառություն,

ցնցումից հետո՝ մինչև մեկ ժամ և ավելի երկար տևող խորը քուն:

Ջերմային ցնցումները հիմնականում տևում են մի քանի րոպե:

Երբ ցնցումները դադարում են, երեխային պետք է տեղափոխել փափուկ մակերևույթի վրա՝ մի կողքի վրա պառկած դիրքով, որպեսզի վերին շնչուղիները մնան բաց և անցանելի:

Անհրաժեշտ է մշտապես հետևել երեխայի շնչառությանը և չափել ցնցման ժամանակահատվածը։

Երեխայի հետ պետք է այցելեք բժշկի, եթե՝

երեխայի մոտ առաջին անգամ է ի հայտ եկել ջերմային ցնցում,

համոզված չեք, որ երեխայի մոտ ջերմային ցնցում է,

երեխայի մոտ հաճախակի են առաջանում նման ցնցումներ:

Սովորաբար երեխան ջերմային ցնցումից հետո հիվանդանոցային բուժման կարիք չունի, եթե չկա, օրինակ, թոքաբորբի կամ մենինգիտի կասկած:

Ջերմային ցնցում տարած երեխաների մեծ մասը հետագա հետազոտությունների կարիք չունի: Բժիշկը երբեմն կարող է նշանակել արյան և մեզի հետազոտություններ, կրծքավանդակի ռենտգեն և այլ հետազոտություններ՝ ջերմության բարձրացում առաջացրած հնարավոր լուրջ հիվանդության հայտնաբերման նպատակով:

Հաճախակի ջերմային ցնցումներ լինելու դեպքում բժիշկը կարող է առաջարկել նաև էլեկտրաէնցեֆալոգրաֆիա։

Ըստ անհրաժեշտության, մանկաբույժը կամ մանկական նյարդաբանը կարող են առաջարկել նաև լրացուցիչ բուժում: