Անի Քրիստին՝ պասիվության պատճառի, ամերիկյան ֆիլմերում աշխատանքային փորձի ու ԴԻՄԱԿԱՀԱՆԴԵՍ նախագծում «Սև Կատու լինելու» դժվարության մասին

Երգչուհի Անի Քրիստին վերջին շրջանում ամենաակտիվ գործունեություն ծավալող արտիստներից չէ, սակայն նրա ցանկացած նորություն ու ներկայություն միշտ մեծ սպասումով ու ջերմությամբ է ընդունվում երաժշտասերների կողմից: Ասվածի վառ ապացույցն են «Դիմակահանդես»-ում նրա մասնակցությունն ու եզրափակչում հայտնվելը եւ «Իմ լռություն» տեսահոլովակի շուրջ դրական արձագանքները:

NEWS.am STYLE-ի հետ նոր հարցազրույցում Անին պատմել է՝ ինչու է նոր երգերի փոխարեն որոշել նորովի մատուցել հին ու արդեն սիրված ստեղծագործությունները, բացատրել պասիվության պատճառն ու նոր մասնագիտություն ընտրելու որոշոմը, խոսել «Դիմակահանդես»-ում իր մասնակցության, դժվարության ու հաղթահարած ֆոբիայի մասին, ինչպես նաեւ կիսվել ներկայիս հայկական երգարվեստի վերաբերյալ իր կարծիքով:

Անի, տեւական լռությունից հետո քո լսարանի եւ, առհասարակ, հայ հեռուստադիտողի համար, կարծում եմ, մեծ անակնկալ էր քեզ «Դիմակահանդես» նախագծում տեսնելը: Հե՞շտ համաձայնեցիր մասնակցել նախագծին, ու արդյոք հենց «Դիմակահանդե՞սը» քեզ այդ շրջանում բերեց Հայաստան:

Ինձ համար էլ էր անկնկալ «Դիմակահանդես» նախագիծը, քանի որ ես ծանոթ չէի դրան նախկինում: Այո, Ինձ հրավիրեցին մասնակցելու նախագծին, իսկ ինձ համար կարեւոր է, որ վստահեմ նրան, ում հետ պետք է աշխատեմ, ու քանի որ նախագիծն անում էր Հանրային հեռուստաընկերությունը, իսկ ռեժիսորն իմ շատ սիրելի Արթուր Մանուկյանն էր, ես այդ շրջանում հենց նախագծի համար եկա Հայաստան՝ Առաջին ալիքի հրավերով:

Որքան էլ հեռուստադիտողը ծանոթ էր քո գործունեությանը, կարծում եմ` նրանց համար էլ Կատվի դիմակի ներքո դու բացահայտում դարձար. իսկ ինքդ քեզ նորովի բացահայտեցի՞ր:

Ես մի բան եմ հասկացել՝ որ արտիստը պետք է լինի շատ ճկուն: Ժամանակին մենք սովոր էինք, օրինակ, Ալլա Պուգաչովային լսել լուրջ երգերով, ու երբ նա սկսեց Գալկինի հետ ավելի թեթեւ երգեր երգել, ես այն ժամանակ փոքրիկ երգչուհի էի, մտածում էի՝ տեսնես ինչո՞ւ է այս թեթեւ երգերը երգում... Տարիներ անցան, ու ես հասկացա, որ երգարվեստում պետք է ճկուն լինել, նույն տեղում դոփելը ոչ քեզ է հետաքրքիր, ոչ քեզ ունկնդրողին: Սերունդը փոխվում է, ու եթե անգամ չես փոխում քո ոճը, պետք է ինչ-որ փոփոխություն մտցնես դրա մեջ: «Դիմակահանդես»-ն ինձ համար շատ լավ փորձ էր, քանի որ, այո, շատ հարցերում ինքս էլ կարողացա ինձ բացահայտել: Կային երգեր, որոնք ես երկու ժամում էի սովորել մինչ ձայնագրման ստուդիա մտնելս: Դրանցից էր, օրինակ, Ադելի "Easy on Me"-ն, որը կատարեցի վերջին փուլում: Մեկ կամ երկու անգամ էի լսել երգը մինչ ձայնագրվելը, ու այդ տեսանկյունից դա ինձ համար մարտահրավեր էր: Ես հասկացա նաեւ, որ չնայած տեւական դադարին՝ բեմական գործունեության առումով ընդհանրապես ոչինչ չեմ մոռացել: Ինձ համար կար մեկ խնդիր՝ երկար ժամանակ մնալ դիմակի ներքո, քանի որ, ինչպես պարզեցի, ես փակ տարածություններից ֆոբիա ունեմ, եւ դրա արդյունքում ինձ մոտ ճնշման տատանումներ սկսվեցին: Ամեն փուլից հետո, երբ ինձ լավ չէի զգում, երազում էի, որ հանդիսատեսը կամ ժյուրին ինձ, գոնե, այդ փուլից դուրս թողնեին (ծիծաղում է): Բայց հաճելիորեն ձայներն այնպես դասավորվեցին, որ ես հասա եզրափակիչ փուլ:

Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում: