Անսկզբունքայնությունն էլ չափ ու սահման պետք է ունենա. Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի գրասենյակի ղեկավար Ավետիս Ավագյան

ՀՀ Առաջին նախագահի գրասենյակի ղեկավար Ավետիս Ավագյանը www.ilur.am կայքում պատասխանել է «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Վիգեն Խաչատրյանի Ազգային Ժողովում ելույթին, որով նա իր անհամաձայնությունն էր հայտնել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ղարաբաղյան քաղաքականության նկատմամբ։

«Վիգեն Խաչատրյանն Ազգային Ժողովում բարբաջանքներ է հնչեցրել` իր անհամաձայնությունը հայտնելով Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ղարաբաղյան քաղաքականության նկատմամբ։ Այդ առիթով ուզում ենք հիշեցնել հետևյալ փաստերը.

1. Ազգային Ժողովի 1995 թվականի ընտրություններում Ռամկավար-ազատական (լիբերալ-դեմոկրատական) կուսակցությունը՝ Վիգեն Խաչատրյանի գլխավորությամբ, մաս է կազմել Լ. Տեր-Պետրոսյանին սատարող «Հանրապետություն» դաշինքին։ Ո՛չ այդ ընթացքում, ո՛չ էլ դրանից հետո նա որևէ առարկություն չի արտահայտել Տեր-Պետրոսյանի ղարաբաղյան քաղաքականության նկատմամբ։

2. Ընտրություններից հետո «Հանրապետություն» խմբակցության առաջադրմամբ նա զբաղեցրել է, նախ՝ ԱԺ պետական-իրավական հանձնաժողովի փոխնախագահի, ապա` նախագահի պաշտոնը, և այդ ընթացքում ևս չի փոխել իր վերաբերմունքը Տեր-Պետրոսյանի ղարաբաղյան քաղաքականության առնչությամբ։

3. 1996 թվականի նախագահական ընտրություններում նրա ղեկավարած կուսակցության համագումարը ՀՀ Նախագահի թեկնածու է առաջադրել Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, ինչը նշանակում է, որ այդ ժամանակ նույնպես անհամաձայնություն չի ունեցել վերջինիս ղարաբաղյան քաղաքականության հետ։

4. 1997 թվականին Վիգեն Խաչատրյանը բացարձակապես չի արձագանքել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի «Պատերազմ թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը» ծրագրային հոդվածին, ինչը ևս, համաձայնությունից բացի, այլ բան չի կարող նշանակել։

5. 1998 թ. փետրվարին` Առաջին նախագահի հրաժարականից հետո, ի նշան Տեր-Պետրոսյանի նկատմամբ համերաշխության` հրաժարվել է ԱԺ հանձնաժողովի նախագահի պաշտոնից։

Այս ամենը ցույց է տալիս, որ Վիգեն Խաչատրյանի այսօրվա հայտարարությունները ոչ մի կապ չունեն սկզբունքների ու անցյալի իր համոզումների հետ և բացատրվում են զուտ այս պահի կոնյունկտուրային նկատառումներով։

Վերջում ավելորդ չենք համարում վերահրատարակել Վիգեն Խաչատրյանի հոդվածը՝ Հայաստանի Ռամկավար-ազատական (լիբերալ-դեմոկրատական) կուսակցության կողմից Լևոն Տեր-Պետրոսյանին ՀՀ նախագահի թեկնածու առաջադրելու վերաբերյալ։

*

Լիբերալ-դեմոկրատական կուսակցությունն իր համագումարում թեկ¬նածու առաջադրեց Լևոն Տեր-Պետրոսյանին, ելնելով մի քանի կարևոր հանգամանքներից։ Նախ ամենակարևորը՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, որ¬պես պետության ղեկավար, իր անմիջական գործունեությամբ իրակա¬նացնում է մեր կուսակցության դավանանքին հարազատ սկզբունքներ. այն է՝ ազատականություն և ժողովրդավարություն։ Այդ սկզբունքները տարածվում են ե՛ւ տնտեսության զարգացման, ե՛ւ պետական համա¬կարգի ձևավորման, ե՛ւ ժողովրդավարական համակարգի արմատա¬վոր¬ման վրա։ Այսինքն՝ գաղափարապես նա մեզ հարազատ քաղաքա¬կան գործիչ է։ Երկրորդը. որը նույնքան կարևոր է՝ անցումային և բարեփո¬խումների այս շրջանում, հատկապես երբ վերջինս ավարտված չէ, ցան¬կալի չէ պետության ղեկավարի փոփոխությունը։ Դեռևս շատ խնդիր¬ներ կան, և կարելի է ասել, որ կես ճանապարհին ենք։ Ժամանակ է պետք դրանք վերջնականորեն լուծելու համար։ Այստեղ ինքնանպատակ չէ՝ տեսնել նույն մարդուն պետության ղեկին։ Բայց եթե նախորդ շրջա¬նում նա իրեն լավագույն ձևով է դրսևորել, ապա բնական է, որ փո¬փոխությունն անցանկալի է։ Մենք գտնում ենք, որ որպես պետության ղե¬կավար, Լևոն Տեր-Պետրոսյանն իրեն հիմնականում արդարացրեց։ Նրա ղեկավարությամբ Հայաստանը որոշակի ճանաչում ստացավ։ Իրականաց¬վեց շատ հավասարակշռված արտաքին քաղաքականություն։ Ճիշտ է, հան¬րապետության ներքին կյանքում կան բազմաթիվ թերություններ, տնտե¬սական ցածր մակարդակ, ժողովրդի շրջանում դժգոհություններ կենսա¬մակարդակից, բայց մենք տեսանք, որ այս հարցերում ևս պետության ղեկավարը դրսևորեց խոհեմություն, թույլ չտվեց ցնցումներ։ Շատ կա¬րևոր հանգամանք եմ համարում նաև այն, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ունի առավել մեծ թե՛ քաղաքական, և թե՛ սոցիալական հենարան, հա¬մեմատած մյուս թեկնածուների հետ և բոլորի շահերից բխող փոխզի¬ջումային քաղաքականություն վարելով հանդերձ նա նաև ինքնուրույն գործիչ է, ինչը առավելապես դրսևորվում է վճռական պահերին։ Ընդ-հանրացնեմ՝ որքան շատ են հաջողությունները, գրեթե նույնքան են նաև չլուծված խնդիրները, թերությունները, անելիքները։ Այդ առումով մենք կարծում ենք, որ Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ամենահարմար թեկնածուն է, որովհետև մենք նրան ավելի շատ նախընտրում ենք ոչ թե կատարած աշխատանքի համար, այլ այն անելիքների համար, որոնք ակնկալվում են նրանից («Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթ, 06.09.1996թ., վերահրատարակված «Գիտնականը և Նախագահը. Լևոն Տեր-Պետրոսյանի 75-ամյակի առթիվ» գրքում, Անտարես-Երևան, 2019, էջ 331-332)»։