«Հովոն միշտ հպարտացել է, որ ես եմ իր կինը, չեմ թողնի, որ այլ տարբերակ լինի. պատվով կմեծացնեմ իմ գանձերին, որ արժանանամ իմ Հովոյի հետ հանդիպմանը». galatv.am

«Ես երեխաներիս ասել եմ, որ հիմա մեր հայրիկը երկնքում է և այնտեղից է մեզ նայում, չնայած շատ բան չեն հասկանում, միևնույն է, ժամանակ առ ժամանակ ասում են՝ մամ, բա պապան երբ է գալու, կարոտել ենք». հերոսի կին

Արդեն մեկ տարի Լիանա Պորտուգալյանի համար կյանքը կանգ է առել, կորցրել իր գույները. երիտասարդ կնոջ ամուսինը՝ Հովհաննես Պորտուգալյանը, հերոսաբար զոհվել է արցախյան պատերազմի ժամանակ:

«Մեկ տարի առաջ այս օրն եմ ամուսնուս կորցրել, մեզ համար ժամանակը կանգ է առել… մենք հավերժ երեկվա մեջ ենք մնացել:

Անցած տարի այս օրն էր, տեղեկություն չունեինք Հովոյից, չնայած նախորդ օրը զանգել էր, դե մենք սպասում էինք, որ ամուսինս նորից կզանգի: Սպասում էի, բայց 2 օր անց էլ զանգ չստացա, սկսեցի խառնվել իրար: Փորձեցի տարբեր մարդկանց միջոցով ինֆորմացիա հավաքել, ամուսնուս հետ մեկնած տղաների ծնողների ու հարազատների գտանք, և քանի որ տղաները միասին էին կռվել, հետևաբար միասին էլ որոշեցինք իրականացնել որոնողական աշխատանքները:

Հովոն ԱԹՍ-ի հարվածից է վիրավորվել, իսկ հիվանդանոց տեղափոխելու ժամանակ թշնամու կողմից դիվերսիոն հարձակման են ենթարկվել:

Անցած տարի այս օրն է ամուսինս իր զինծառայակից ընկերների հետ զոհվել, տղերքը զոհվել են նույն օրը, ուղղակի տարբեր ժամերի»,- ԳԱԼԱ-ի հետ զրույցում պատմում է Հովհաննես Պորտուգալյանի կինը՝ Լիանա Պորտուգալյանը:

«Ես երեխաներիս ասել եմ, որ հիմա մեր հայրիկը երկնքում է և այնտեղից է մեզ նայում, չնայած շատ բան չեն հասկանում, միևնույն է, ժամանակ առ ժամանակ ասում են՝ մամ, բա պապան երբ է գալու, կարոտել ենք:



Պատերազմի թողած հետքերն ու վերքերը բազմաթիվ են, ոչինչ առաջվանը չէ: Վերջնականապես փլուզվեց բոլոր երազանքները՝ կապված իմ հայրենիքի ու իմ երկրի հետ, հասկանո՞ւմ եք, մարդկանց մեծամասնության մոտ մարել է հույսը: Ապրում ես, փորձում ես ինչ-որ մի տեղ առաջ նայել, բայց այդ ամենն այնքան էլ հեշտ չէ»,- շարունակում է հերոսի կինը:

Լիանա Պորտուգալյանն ասում է, որ ամուսնու մահից հետո ինչքան էլ դժվար է, բայց կյանքը պիտի շարունակել իր համար բանաձևած «հանուն»-ների և «որովհետև»-ների:

«Հիմա ես ապրում եմ, որովհետև ես իմ երեխաների առջև պատասխանատու եմ. ես հերոսի կին եմ և պետք է իր անունն ու պատիվը բարձր պահեմ: Պահել եմ այն ժամանակ, կպահեմ նաև հիմա: Հովոն միշտ հպարտացել է, որ ես եմ իր կինը, չեմ թողնի, որ այլ տարբերակ լինի… պատվով կմեծացնեմ իմ գանձերին, որ արժանանամ իմ Հովոյի հետ հանդիպմանը:

Ամուսինս հոկտեմբերի 5-ին Շենգավիթի զինկոմիսարիատից զինվորական զորակոչով մեկնեց ռազմաճակատ որպես ՄՈԲ-ի պահեստազորային, կռվել է Վարանդայում։ Առանց մի օր զորավարժության մասնակցելու, էդպես անպատրաստ Երևանից միանգամից տեղափոխել են Արցախ:

Ամուսինս և իր ծառայակից ընկերները փրկել են իրենց հետ եղած բոլոր ժամկետային զինծառայողներին, բացի 1 հոգուց, այդ տղան եղել է ամուսնուս հետ որպես վարորդ, նա պետք է վիրավորում ստացած ամուսնուս հասցներ զորամասի հոսպիտալ»:

Հերոսի կինը պատմում է, որ Հովհաննեսը պատերազմի բոթն առնելու պես միանգամից որոշել է մեկնել Արցախ:

Կնոջն ասել է. «Եթե մենք չգնանք, ո՞վ պիտի պաշտպանի մեր հողն ու ջուրը, մեր տունն ու երեխաներին»:

Պահեստազորային Հովհաննես Վիլիկի Պորտուգալյանը ծնվել է 1981թ. հոկտեմբերի 28-ին Երևանում: Ամուսնացած էր, ունի զույգ աղջիկ: Հովհաննես Պորտուգալյանը հետմահու պարգևատրվել է «Տիգրան Մեծ» և «Արիության համար» մեդալներով։

galatv.am