Տատ ու թոռան խոսակցություն. Մի գեղեցիկ պատմություն սիրո և ասեղնագործ թաշկինակի մասին

-Աղջի՛, դու գործել, թել-ասեղ բռնել գիտե՞ս... Կար անու՞մ ես...
-Չէ՛, տա՛տ, հիմա ի՞նչ կար անել... (ժպտում եմ)
-Վա՜յ, ինչի՞ էդ էլ ժամանակ ունի: Բա որ վաղը գան՝ քեզ ուզենան տանեն մարդի, ասեն՝ կար անել գիտե՞ս, ի՞նչ ես ասելու... Կլինենք խաղք ու խայտառակ...
-Է՜, հիմա ով է նման հարցեր տալիս,- ծիծաղում եմ ես,- հիմա ուրիշ հարցեր են տալիս:
-Էդ ի՞նչ հարցեր են որ,- հետաքրքրվում է տատս՝ զգույշ ուղղելով գլխին կապած մաքուր ու գունեղ գլխաշորը:
-Դե՜, ասում են՝ ո՞ր համալսարանն ես ավարտել, ի՞նչ մասնագիտություն ունես, մեքենա ունե՞ս, քանի՞ երկիր ես գնացել...
-Պայ-պայ-պայ,- զարմանում է տատս՝ ձեռքերը ծնկներին խփելով,- բա էդ հարսնատես եկածների հարցե՞ր են... Բա մարդ չհարցնի՞, թե ճաշ եփել գիտե՞ս, կար-լվացք-արդուկ անու՞մ ես, բուրդը չփղու՞մ ես, կանաչու տեսակները զանազանու՞մ ես...Թե չէ դիպլոմիդ ու մեքենայիդ հետ են ապրելու՞:
-Չէ՜, տա՜տ, բայց, դե, հիմա ուրիշ է, էլի... Հիմա մարդիկ մի քիչ ուրիշ են մտածում...
-ՈՒ շատ էլ սխալ են անում... Հիշում եմ,-երանությամբ արտասանում է տատս ու կնճռոտած, մանր աչքերը հառում հեռուն,- փոքր էի... Մի տասնյոթ-տասնութ տարեկան... Պապդ՝ Արգամս, մի օր մեր գյուղի ծերին տեսել էր ինձ ու սիրահարվել... Երկար մազեր ունեի փարթամ, նեղ կազմվածք ու թավ հոնքեր... Տեսնելն ու սիրահարվելը մեկ էր եղել...
-Հետո՞, հետո՞,- ծիծաղով ու հետաքրքրությամբ վրա եմ տալիս տատիս ու ընկնում վզով:
-Հետո,- սրտի խորքից մի հոգոց է հանում տատս, ձեռքով մաքրում չորացած շրթունքներն ու շարունակում,- հետո հարցուփորձ էր արել, իմացել ով եմ, ում աղջիկն եմ ու եկել էր մեր դուռը... Էն ժամանակ նամուս կար, թասիբ կար, ջահելները չէին հանդիպում, մինչև չամուսնանային...
-Է՜, տա՜տ, էդ ի՞նչ սովորություն է որ... Ո՞նց կարող ես ամուսնանալ՝ առանց ճանաչելու, հանդիպելու...
-Պա՜հ, էդ որ հիմա մի տաս հոգու հետ հանդիպում են, իբր թե՝ ընտրում... Վերջում ամուսնանու՞մ են... Չէ... Թե ասա՝ ընտրելը որն է. վիտրինին շարած շա՞լ է, ի՞նչ է... Ընտրեմ... Արգամս որ եկավ մեր դուռը, ես էդ ժամանակ այգում գործ էի անում... Էն մեր քաղցր թութն էի հավաքում... Տեսա, ու սիրտս կպավ...
Տատս ամոթխած իջեցնում է աչքերն ու մատներով կարպետի նախշերի վրայով անցնում....
-Ըհը՜, ըհը՜, բա՝ հետո՞…
-Հետո տանը մեծերը խոսում էին, լսեցի, որ հերս ասում էր՝ էդ տղեն ով է, քանի գլխանի է, որ եկել է դուռս... Ես, մեկ է, Նախշունիս մեր հարևան Սևակի տղուն եմ տալու... Էդ որ լսեցի, շատ նեղվեցի... Եկա սենյակ, ամբողջ գիշեր լաց եղա... Թաքուն... Հետո մի կտոր վերցրի, կողքերը գործեցի, թաշկինակ սարքեցի, վրան էլ «Արգամ» ասեղնագործեցի...
-Վա՜յ,տատի՜,ի՜նչ էլ ռոմանտիկն ես եղել...,- ժպտում եմ ես:
-Ամբողջ գիշեր լացեցի, հետո առավոտյան թաշկինակը թաքցրի գոտուս տակ ու գնացի այգի: Մի քիչ հետո տեսա Արգամս եկավ...
Տատիս աչքերը փայլում էին հուզմունքից ու ոգևորությունից: Կարծես ոչինչ չէր փոխվել. ինքն ասես էլի առաջվա երիտասարդ աղջիկն էր՝ սիրահարված պապիս...
-Արգամս որ եկավ, հայրս դուրս եկավ ու ինձ հրամայեց տուն մտնել... Ես, գլուխս կախ, մտա իմ սենյակ ու սկսեցի պատուհանից ծիկրակել... Հայրս դուրս եկավ դարպասից ու սկսեց խոսել պապիդ հետ... Հա, մոռացա ասել, պապդ էն ժամանակ քսանհինգ տարեկան էր... Սիրուն, բոյով, ամեն բազուկը՝ մի գերանի չափ... Իսկը՝ հիմիկվա նման, էլի... Ականջիս հասան հորս խոսքերը, որ Արգամիս ասում էր՝ Հեռո՛ւ մնա մեր տնից էլ, իմ աղջկանից էլ... Պապդ էլ ասում էր, որ ինքը լուրջ տղա է, վաղը զուռնա-դհոլով կգա, ինձ կուզի, տանեցիներին ասել է, կազմ-պատրաստ սպասում են... Բայց հերս անդրդվելի էր... Վերջն ասեց, թե իբր ես ու Սևակի տղեն նշանված ենք, շուտով պիտի ամուսնանանք... Արգամս էդ որ լսեց, քիթ-մռութը կախեց, թևաթափ եղավ... Մի կերպ ցտեսություն արեց, շրջվեց, որ գնա... Հերս տուն մտավ, գնաց իր սենյակ... Արգամն էլ գրպանից մի գլանակ հանեց, վառեց ու սկսեց տխուր-տրտում ծխել... Էդ որ տեսա, սիրտս պատառ-պատառ եղավ... Պատուհանիս տակով անցնելիս կամաց թաշկինակը գցեցի ներքև... Ընկավ ուղիղ ոտքերի մոտ... Պապդ կանգնեց, կռացավ, վերցրեց, տեսավ ասեղնագործ անունն ու լայն ժպիտով նայեց վերև: Ես անսպասելիությունից մի գույն տվի, մի գույն առա, դառա ալվան վարդ ու ամոթից ինձ հետ գցեցի ու էլ դուրս չեկա... Էդ էր ու էդ... Արգամս հետ չկանգնեց... Մյուս օրը ծնողների հետ եկավ, էն մի օրն էլ Տեր Հոր հետ եկավ, մինչև հերս համոզվեց, տվեց...
-Դե լա՜վ է, էլի, տա՜տ, հետո էլ մեզ եք բան ասում,- ծիծաղում եմ ես,- լավ էլ ռիսկով ես եղել...
-Բա որ ռիսկով չլինեի, հիմա հարևան Սևակի կարճաբոյ տղու կնիկն էի, դու էլ՝ իր նման կարճաբոյ, լիքը թշերով մեկը...
Ծիծաղում ենք... Նորից ուղղում է գլխաշորն ու շոյում մազերս...
-Բա հիմա էդ թաշկինակն ու՞ր է, տա՛տ...
-Պապիդ գրպանում է, երբեք չի բաժանվում... Հանդում էլ, որ բեզարում է, հանում է, քրտինքը էդ թաշկինակով սրբում, հետո ինքն էլ լվանում է ու էլի վերցնում... Դրա համար եմ ասում, որ թել-ասեղ բռնել, կար անել սովորի՛ր, ա՛յ բալա, որ վաղը քո Արգամին գտնես, քո մի մասնիկը հետը ման տա... Մեքենադ ու դիպլոմդ հո գրպանը չի՞ դնելու...

Անահիտ Մովսիսյան

Ֆեյսբուքյան օգտատեր