Ղարաբաղյան հանգույց. Журналистская правда-ն` Ալիևի թույլ տված գլխավոր սխալի մասին

Արդեն կես տարի է անցել այսպես կոչված` «վեցշաբաթյա պատերազմից», որի օգնությամբ Իլհամ Ալիևը փորձել է արմատապես և միանշանակ քանդել «ղարաբաղյան հանգույցը»: Այս մասին գրում է Журналистская правда պարբերականը` անդրադառնալով տարածաշրջանում ձևավորված հետպատերազմական իրավիճակին:

Կես տարին բավականաչափ ժամկետ է, որպեսզի, հիմք ընդունելով արդեն հայտնի փաստերը, որոշակի եզրակացություններ արվեն:

Եվ դրանք մխիթարական չեն Ադրբեջանի համար: Ալիևը ոչ թե հանցագործություն է գործել, այլ ավելի վատ է վարվել` կոպտագույն սխալ է թույլ տվել: Կարելի է հասկանալ պատճառները, թե ինչու է նա դիմել Թուրքիայի օգնությանը, սակայն չի կարելի ներել այն եռանդը, որով թուրքերը սկսեցին ողջ աշխարհի առաջ ցույց տալ իրենց ներկայությունն Ադրբեջանում և ազդել Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի ռազմական ճանապարհով լուծման փորձի վրա:

Ամբողջ հարցն այն է, որ, գեղեցիկ պատկեր ստանալով զանգվածային լրատվամիջոցների համար և սուլթան Էրդողանի ուժերի մասնակցությամբ իսկապես որոշ տարածքներ գրավելով, Ալիևը մեծ խնդիրներ է ստեղծել ապագայի համար, քանի որ հակամարտությունը կարգավորված չէ, իսկ հայերը ողջ աշխարհի առաջ ստացել են հաստատումն այն թեզի, որ ադրբեջանցիներն ու թուրքերը, ըստ էության, նույն են, և Բաքուն նույնպես պետք է պատասխանատվություն կրի 1915 թվականի Ցեղասպանության համար:

Ոչ մի դեպքում չէր կարելի Էրդողանին հրավիրել Բաքվում հաղթական շքերթին: Դա արևելյան խորամանկություն չէ, դա հարգանքի դրսևորում չէ, դա քաղաքական կարճատեսություն է: Հասկանալի է, որ էներգետիկ ռեսուրսներով հարուստ Ադրբեջանը, որը սեղմված է և՛ տնտեսապես, և՛ ռազմական առում առավել զարգացած, խոշոր երկրների միջև, ստիպված է ճկունություն ցուցաբերել, սակայն կան բաներ, որոնք թույլ տալ չի կարելի:

«Գուցե Իլհամ Ալիևն իրեն համարում է ամենախորամանկ քաղաքական գործիչն ամբողջ հետխորհրդային շրջանում` ենթադրելով, որ եթե վերահսկում է նավթն ու գազը, ապա ճնշում գործադրելու լծակներ ունի Էրդողանի նկատմամբ, որի հետ կապված է գազային և նավթային ոլորտում համատեղ ծրագրերով: «Եթե Պուտինը կարողացել է, ապա ինչով եմ ես պակաս»: Հենց նրանով, թանկագին Ալիև, որ Պուտինը երեք միջուկային գերտերություններից մեկի առաջնորդն է: Եվ այն դեպքում, եթե թուրքական տանկերը գնան Մոսկվայի ուղղությամբ, նա պարզապես կփոշիացնի Թուրքիան»,- նկատում է հոդվածագիրը` հարց տալով Ալևին, թե ինչ կանի նա, եթե թուրքական տանկերը գան Բաքվի վրա:

Հեղինակը նկատում է, որ թուրքական և հայկական լրատվամիջոցներում վերջին շրջանում հաճախ է հանդիպում «մեկ ժողովուրդ` երկու պետություն» արտահայտությունը, որը երկու երկրների լրատվամիջոցները տարբեր նպատակներով են կիրառում: Թուրքական լրատվամիջոցները բնակչությանը նախապատրաստում են Ադրբեջանի անեքսիային, իսկ հայկական լրատվամիջոցներն ու լոբբիստական կառույցները բոլոր զարգացած երկրներում հնարավորություն ունեն բարձրաձայնել օսմանյան ներխուժման մասին, որի նպատակը հայոց պետության ոչնչացումն է և 1915 թվականի Ցեղասպանության կրկնությունը:

Ալիևի մեծ խնդիրն այն է, որ հաղթելով պատերազմում` նա չի կարողանա հակամարտությունը տեղափոխել զուտ քաղաքական հարթություն: Հակամարտությանը Թուրքիայի գործնականում բացահայտ ներգրավվածության շնորհիվ հայերը համախմբման կետ են ձեռք բերել` մահացու թշնամու դեմ պայքարն ամեն գնով շարունակելու համար:

Էրդողանը, որը տառապում է կայսերական մեծության մասին ցավերով, ամեն ինչից զատ, առանձնանում է թշնամիներ ձեռք բերելու ունակությամբ: Նրանից լավ դա անում էր միայն Հիտլերը: Եվ դա նույնպես Ալիևի մեծ խնդիրներից մեկն է: Ինչ կլինի, եթե Էրդողանը պատասխան սիրալիրության ֆոնին խնդրի Ադրբեջանին ճանաչել Հյուսիսային Կիպրոսի թուրքական հանրապետությունը: Իսկ Հունաստանը, Ֆրանսիայի և Իտալիայի աջակցությամբ, ի պատասխան դադարեցնի ադրբեջանական գազի մատակարարումը Տրանսադրիատիկ գազամուղով:

Հոդվածագիրը վերջում նշում է, որ «Իլհամ Ալիևը հաղթել է պատերազմը, սակայն խաղաղություն շահելու համար, նա պետք է սովորի ընկերներ ընտրել»: