Փաշինյանը խաբում է ժողովրդին, գեոպոլիտիկայից այնքան հեռու է, որ լավ է չզբաղվի դրանով, նրա ամեն արկածախնդրությունից հետո կամ տարածք ենք տալիս, կամ՝ ճանապարհ, կամ գերիների վերադարձը հետաձգում. Գասպարյան

Հնարավոր է, որ Երևանն ու Բաքուն նախնական պայմանավորվածություն են ունեցել գերիների վերադարձի հարցում, որից հետո՝ կիրթ ու գրագետ Ալիևը գցել է ղազագիր ստորագրած Փաշինյանին և դրանով փորձել է ոչ թե նրան հարվածել, այլ Հայաստանում սրել հակառուսական տրամադրությունները և մարդկանց մոտ ստեղծել տպավորություն, որ գերիների հարցը չի լուծում Ռուսաստանը: «Արմնյուզ» հեռուստաընկերությամբ հեռարձակվող «Երեկոյան լուրեր Աբրահամ Գասպարյանի հետ» հաղորդման ժամանակ երեկ ասել է հեղինակ Աբրահամ Գասպարյանը՝ անդրադառնալով երեկ նախ գերիների վերադարձի վերաբերյալ տարածվաղ տեղեկությանը, որը ավելի ուշ հերքվեց:

Գասպարյանը նշել է՝ իշխանական քարոզչամեքենան սոցիալական ցանցերում երեկվանից տարածում էր միֆ, թե իբր Մոսկվայում Փաշինյանն ու Պուտինը պայմանավորվածություն են ձեռք բերել գերիների հարցով. «5 ամիս իրենց երեխաների վերադարձին սպասող ծնողների վիճակն անտանելի է: Իրականում ոչ մի պայմանավորվածության մասին ռուսական կողմը չի հաստատել: Ապիկարների այս թիմն իր ձեռքից բաց թողեց գերիների վերադարձի բոլոր խաղաքարերը: 5 ամիս շարունակ չկարողացավ այդ խնդիրը լուծել, բայց Ակնա տվեց, Քարվաճառ, Բերձոր՝ առանց կրակոցի, հետո էլ՝ Գորիս-Դավիթ Բեկ, Կապան-Ճակատեն ճանապարհ, Կապանում դիրքեր, Մեղրիով ճանապարհի խոստում, տեռորիստներ՝ Գուլիև և Ասկերով...փոխարենն ստացավ թուրք-ադրբեջանական օրհնություն»:

Աբրահամ Գասպարյանը դիմել է իշխանությանը՝ ասելով «չե՞ք կարողանում բանակցել, թողեք հեռացեք»: «Դուք այնքան ապիկար եք, որ չեք գիտակցում, որ Լաչինով անցնող մեքենան, որում մեր զոհված տղերքի աճյուններն են տեղափոխում ռուսների զորախմբի աջակցությամբ, ադրբեջանցին նույնիսկ այդ մեքենան է քարկոծում: Դուք անվտանգության, ապահովության մասին այդ ի՞նչ դիլետանտ ու պարզունակ պատկերացումներ ունեք: Ռուսաստանի ու Ադրբեջանի հարաբերությունները որքան էլ արտաքուստ թվան նորմալ, իրականում լարված են ու մրցակցային: Բաքվի թիկունքին Թուրքիան է, Թուրքիայի մեջքին՝ Արևմուտքը, որի խնդիրը հարավկովկասյան տարածաշրջանում ռուսական ազդեցության դոմինանտությունը սահմանափակել է: Իսկ դա հնարավոր է՝ խոչընդոտելով ռուսական միջնորդական առաքելությունը կամ երաշխավորությունը:

Ռուսաստանի շուրջ ստեղծում են ապակայունացման նոր օջախ՝ Ուկրաինա, Մերձավոր Արևելքում, Միջերկրականի արևելյան ափերին՝ նույնպես, Հարավային Կովկասի մասին չեմ էլ խոսում, որտեղ Մոսկվան ունի կենսական շահեր ու գեոպոլիտիկ առաջնահերթություններ: Ադրբեջանը փորձում է խանգարել դրան և նվազեցնել Ռուսաստանի դերակատարումն Արցախում, որպեսզի հնարավոր լինի միջնաժամկետ կտրվածքով հասնել Հայաստանից ու Արցախից ռուսական զորքի կամ զորակազմի հեռացման: Իհարկե, Ռուսաստանի ռազմավարական մոտեցումներն այլ են և ռեգիոնից նրա հեռացումը նշանակելու է վակուում, որը լցնելու է Թուրքիան, այսինքն՝ ռուսական գործոնի թուլացումը բերելու է նաև հայաստանյանի կորստին՝ անվտանգային իմաստով»:

Գասպարյանը նշել է՝ ռուսական միջնորդությունը շատ կարևոր է, նույնիսկ՝ որոշիչ. «Բայց այդ կեցվածքն ստանալու համար պետք է խաղալ ճիշտ, ազնիվ լինել Ռուսաստանի ու սեփական ժողովրդի հետ, գեոպոլիտիկ ճիշտ հաշվարկներ անել: Փաշինյանն ու յուր սպասարկու թիմը ճիշտ անում է միայն փեհլիվանություն, խաբել ու խաբում է սեփական ժողովրդին, գեոպոլիտիկայից էլ այնքան է հեռու, որ ավելի լավ է չզբաղվի դրանով, քանի որ ամեն նման արկածախնդրություն մեզ վրա թանկ է նստում...կամ տարածք ենք տալիս, կամ ճանապարհ զիջում, կամ էլ գերիների վերադարձի հարցը հետաձգում»: