«Այդ պահը, որ պետք է, վերջապես, տոնեմ իմ հաղթանակը, դեռեւս չկա». Տիգրան Մանսուրյանն այսօր նշում է 82-ամյակը

Նշանավոր հայ կոմպոզիտոր, ՀԽՍՀ ժողովրդական արտիստ, ՀԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Տիգրան Մանսուրյանն այսօր` հունվարի 27-ին տոնում է ծննդյան 82-ամյակը։

Մանսուրյանը հեղինակել է նվագախմբային, կամերային, երգչախմբային եւ վոկալ գործեր, որոնք կատարվել են ամբողջ աշխարհում։ Կոմպոզիտորի կինոերաժշտությունն ամենասիրվածներից է: Նրա ստեղծագործությունները հնչում են Փարաջանովի «Նռան գույնը», Միքայել Վարդանովի «Հայկական հողի գույնը», «Կտոր մը երկինք», «Մենք ենք, մեր սարերը», «Սգավոր ձյունը», «Հին օրերի երգը», «Մեր մանկության տանգոն» հայտնի ու սիրված ֆիլմերում:

Մանսուրյանի գործերը կատարվել են Լոնդոնի, Փարիզի, Հռոմի, Միլանի, Բեռլինի, Վիեննայի, Մոսկվայի, Նյու Յորքի, Լոս Անջելեսի եւ այլ քաղաքների խոշորագույն համերգային դահլիճներում:

Մանսուրյանը շարունակում է ստեղծագործել նաեւ այսօր: Նա ոչ միայն գրում է նոր ստեղծագործություններ, այլեւ նվագում ամենակարեւոր եւ պատասխանատու երաժշտական իրադարձություններին՝ հաճախ բացելով կարեւորագույն համերգաշարերը:

Չնայած աննկարագրելի ու անթիվ հաջողություններին ու ձեռքբերումներին՝ մաեստրոն նշում է՝ «Երաժշտության ճանապարհ մտնելու սկզբից մինչ այսօր տեւական մի մեծ կռիվ կա կայացման։ Այդ պահը, որ պետք է, վերջապես, տոնեմ իմ հաղթանակը, դեռեւս չկա»:

Նախորդ տարի՝ հոբելյանի առթիվ տեղի ունեցած մամուլի ասուլիսին, պատասխանելով լրագրողների հարցին, թե որը կլինի իր ծննդյան օրվա ամենասպասված շնորհավորանքը, Մանսուրյանը ժպիտով եւ թախիծով նշել է. «Կնոջիցս կուզեի լսել ամենասպասված շնորհավորանքը, բայց նա այլեւս չկա․․․»։

Ձեր ուշադրությանն ենք ներկայացնում մեծանուն կոմպոզիտորի՝ տարբեր ժամանակահատվածների մեջբերումներից մի քանիսը.

«Երբ ավարտում ես որեւէ գործ, դրանից բաժանվելու դատարկությունը դժվար ապրվող վիճակ է»:

«Պետք է կարողանալ պարտվել՝ հանուն հիմնականի, որ չկորցնես քո հիմնականն ու քո հավատքը։ Դա է ուժ տալիս մարդուն»:

«Ես մեկն եմ, ով գործում է ավանդույթի ներսում»:

«Երբ ասում են կուսակցություն, ես ասում եմ՝ կուսակցությամբ հայ եմ»:

«Դասական երաժշտությունն այսօր մեկ տոկոս է կազմում ընդհանուր երաժշտության մեջ։ Մնացածն ամբողջությամբ տրված է հաճույքին, զվարճանքին․ դա են գերադասում»:

«Միակ լեզուն, որով ես կարող եմ երաժշտություն գրել, հայերենն է: Անգամ երբ, ընտրությամբ, դիմել եմ այլ լեզուների, իմ երաժշտության լեզուն մնացել է հայերենը»:

«Եվ դժվարությունները, եւ ուրախություններն Աստծո նվերն են եղել ինձ: Երկուսի շնորհիվ ես այսօր այսպիսին եմ»:

«Իմ իրականությունից փախչող երբեք չեմ եղել: Ինչ կամ, այդ եմ»: