Նավալնիի աջակիցների հավաքները ձախողվեցին. Regnum-ը՝ արդյունքների և եզրակացությունների մասին

Ռուսական Regnum հրատարակությունը հրապարակել է վերլուծաբան Ելենա Պանինայի հոդվածը, որում հոդվածագիրն անդրադարձել է ռուս ընդդիմադիր գործիչ Ալեքսեյ Նավալնիի ազատ արձակման պահանջով հունվարի 23-ին Ռուսաստանում տեղի ունեցած բողոքի ակցիաներին:

Հոդվածում մասնավորապես ասվում է, որ հունվարի 23-ի իրադարձություններն ունեն երկու հստակ կողմ:

Առաջին. Միացյալ Նահանգներում և ընդհանրապես Արևմուտքում հաղթած լիբերալ գլոբալիստների համար Ռուսաստանը մնում է սկզբունքային թշնամի: Այնուամենայնիվ, ճնշումը մեծացնելու համար նրանց դեռ պատճառ է պետք:

Երկրորդ. Նավալնիի գործը ցույց է տվել պաշտոնական երիտասարդական և տեղեկատվական քաղաքականության անհամապատասխանությունը: Երկրում առաջվա պես չկա պատկերացում ապագայի, կոնսենսուս՝ անցյալի, գոհունակություն՝ ներկայի վերաբերյալ:

Ինչ վերաբերում է Արևմուտքին, ապա նրանց պետք էր բողոքի ակցիան, որպեսզի հեռուստացույցով այն մասշտաբային երևար: Պահանջվում էր ցույց տալ արևմտյան հանդիսատեսին, որ Ռուսաստանում բողոքի ակցիաներ են: Եվ որ ժողովրդական դժգոհության մակարդակն այնքան մեծ է, որ հանրահավաքներին մասնակցում են նույնիսկ երեխաներ, որոնց անխնա ցրում են «անվտանգության ուժերը»:

Արևմտյան գլոբալիստների համար սա բավարար հիմք է «դուրս գալու համաշխարհային ժողովրդավարության պաշտպանության համար պայքարի» և շտապելու ուժեղացնել բոլոր տեսակի պատժամիջոցները «տոտալիտար պետության և հակաժողովրդական ռուսական ռեժիմի դեմ»:

Նպատակը շատ պարզ է. այս տարվա սեպտեմբերին տեղի կունենան Ռուսաստանի խորհրդարանական ընտրությունները: Արևմուտքի դրածոները հնարավորություն չունեն այնտեղ որևէ կուսակցություն անցկացնել: Սա նշանակում է, որ արդեն իսկ անիրատեսական է պառակտել պետական մեխանիզմը հետագայում՝ Պետդումայի և նախագահի միջև առճակատում ստեղծելու ճանապարհով:

Մնում է իրականացնել սցենարը` ժխտել 2021 թվականի խորհրդարանական ընտրությունների, իսկ այնուհետև 2024 թվականի նախագահական ընտրությունների արդյունքների օրինականությունը` «ըստ Թրամփի տարբերակի», այսինքն՝ պետության և լայնամասշտաբ հուզական փողոցային բողոքների հակադրման միջոցով: Իսկ ավելի լավ կլինի՝ իրավիճակն այնպես սրել, որ «գունավոր հեղափոխության» արդյունքում Ռուսաստանում մինչ 2024 թվականը փոխվի իշխանությունը:

Ճիշտ է, դատելով ոստիկանությանը բացահայտորեն սադրելու բազմաթիվ փորձերից, այս շաբաթ օրը կազմակերպիչների հիմնական նպատակը՝ հեռուստատեսային տեսախցիկների առջև զանգվածային արյուն թափելը, չիրագործված մնաց: Ռուսաստանի իրավապահ ուժերի գործողությունները չափազանց հստակ, չափված, զուսպ և արհեստավարժ էին:

Անկարգությունների իրական մասշտաբն էլ, պարզվել է, որ շատ ավելի փոքր է, քան սպասում էին դրանց կազմակերպիչները: Եթե նայենք դեպքի վայրերից ստացված հաշվետվություններին, ապա միլիոնանոց Կրասնոդարում միայն 3-3,5 հազար մարդ է դուրս եկել փողոց: Բելգորոդում 400 հազար բնակչից հրապարակում հավաքվել էր առավելագույնը 700-ը: Նույնիսկ Մոսկվայում ՝ բազմամիլիոնանոց մայրաքաղաքում, ակտիվ բողոքական զանգվածը չէր անցնում 20 000-ը:

Այլ կերպ ասված, Նավալնիի շտաբին հաջողվել է մոբիլիզացնել 149 մլրդ բնակչություն ունեցող Ռուսաստանի քաղաքացիների 0,15%-ը, ընդ որում՝ բողոքողների բավականին մեծ մասը դեռահասներ էին, որոնք հիմնականում վատ էին հասկանում, թե ինչի դեմ էին իրենք «եկել արտահայտելու իրենց քաղաքացիական դիրքորոշումը»:

Արդյո՞ք սա նշանակում է, որ պետք է թերագնահատել զանգվածային ցույցերի փաստը Ռուսաստանի մի շարք քաղաքներում և շարունակել հետևել նախկին քաղաքականությանը մի շարք հարցերի վերաբերյալ: Հոդվածագիրը կարծում է, որ շաբաթօրյա գործողությունը պարզապես փորձ էր, և եթե չվերանայվեն մոտեցումները, մասնավորապես, երիտասարդության և ոչ միայն քաղաքականության վերաբերյալ, բողոքի ալիքը կաճի:

Եթե լավ ուսումնասիրենք, երկրում ամեն ինչ այդքան էլ վատ չէ: Լուրջ գործազրկություն չկա, հետկորոնավիրուսային ճգնաժամը աստիճանաբար լուծվում է՝ չնայած այն դեռ երկար ժամանակ գերակշռելու է աշխարհի բոլոր երկրներում: Այդ դեպքում ի՞նչն է մարդկանց դրդում բողոքների ու անբացատրելի ագրեսիայի:

Ռուս հասարակությունը վաղուց հոգեբանորեն խորը վնասված է: Ագրեսիան առօրյա կյանքում դրսևորվում էր նույնիսկ ուշ ԽՍՀՄ-ում, բայց դա բացատրվում էր պարզ. «Բոլոր անախորժությունները գալիս են աղքատությունից»: Հետո ՝ 90-ականներին, ագրեսիան էլ ավելի էր մեծացել, քանի որ բնակչության մեծամասնության մոտ անարդարության և թալանի զգացողություն էր առաջացել՝ մարդկանց փոքր խմբի կողմից ընդհանուր ունեցվածքի յուրացման պատճառով:

Միևնույն ժամանակ, դաստիարակությունն ու բարոյական մոդելը դուրս են եկել դպրոցներից:

Երբ երիտասարդների մեծ մասը հասկացավ, որ պատրանքներն ապարդյուն են, և որ իրենց համար իրական «սոցիալական վերելակներ» չկան, նրանք դարձան «պայթյունավտանգ»: Ոչ ոք նրանց հետ չի աշխատել: Սա կա և մնում է չլրացված խորշ: Եվ հետո Նավալնին եկավ նրանց մոտ «Ես եկել եմ ձեզ ազատություն տալու» բառերով, դարձավ եդեմական օձը, բայց ոչ առաջնորդ:

Նրանք, որոնք փողոց էին դուրս եկել հունվարի 23-ին, մեծ մասամբ, Նավալնիի և նրա օրակարգի կողմնակից չեն: Նրանք հիմնականում քիչ գիտեն այս ամենի մասին:

Միևնույն ժամանակ, փոքր և միջին քաղաքներում մարդիկ հրապարակներում քննարկում էին ոչ թե Նավալնիի օրակարգը, այլ քաղաքային թեմաներ ՝ չթույլատրված կառույցներ, աղբահանություն, տեղական կյանքի խնդիրներ: Դա ևս մեկ անգամ ընդգծում է մարդկանց դժգոհությունը տեղական խնդիրների լուծման հարցում:

Ընդհանուր առմամբ, տեղեկատվական քաղաքականությունը Ռուսաստանի կառավարության թույլ կետն է: Այստեղ սովոր են առաջնորդվել քանակով, ոչ թե որակով: Ստեղծարարությունը հազվադեպ է պատահում, հատկապես երիտասարդական միջավայրի վրա ազդեցության առումով: Լեզուն, որով ռուսական լրատվամիջոցները խոսում են երիտասարդների հետ, մոտավորապես նույնն է, ինչ նրանց հետ խոսեն հին հունարենով: Մինչդեռ նրանք, ովքեր համացանցային ռեսուրսների միջոցով հավաքների կոչ էին անում երիտասարդներին, նրանց բացատրում էին իրենց համար հասկանալի լեզվով և հասկանալի խորհրդանիշներով:

Հնարավո՞ր է միայն ուժային մեթոդներով լուծել Նավալնիի խնդիրը: Իհարկե, օրենքը օրենք է, և խախտման դեպքում պետք է պատասխանատվություն լինի: Բայց պետք է առանձնացնել մեկը մյուսից՝ նրա անձը և հասարակության առջև ծառացած խնդիրները:

Այս բողոքների մեծ մասը բացատրվում է հիմնական իմաստների մակարդակով դրական սոցիալական գաղափարի բացակայությամբ: Եվ եթե դրանք չմշակվեն առաջիկայում, ապա այժմ ձեռք բերված և նոր սերնդի կողմից չճանաչված կայունությունը շուտով կկորչի: Կհարցնեք ի՞նչ կայունության մասին է խոսքը:

Բավական է համեմատել ռուսաստանցիների այսօրվա կյանքը 90-ականների հետ. ամիսներ շարունակ չվճարվող աշխատավարձեր և կենսաթոշակներ, ճանապարհներ փակող սոված հանքափորներ, ենթակառուցվածքի փլուզում, հաճախ փողոցային շուկաներ, մեծ քաղաքների փողոցներով վազող առնետներ, սոցիալական նպաստների բացակայություն:

Այսօր համակարգային ճգնաժամը հաղթահարելու համար Ռուսաստանում պահանջվում է հստակ սահմանված, հրապարակորեն ձևավորված, հիմնավորված և հասարակության համար հասկանալի երկարաժամկետ վերջնական նպատակ և կառավարման համակարգ, որը հնարավորություն կտա մարդկանց գնահատել իշխանությունների կողմից կայացված մարտավարական որոշումների ճիշտ կամ սխալ լինելու աստիճանը: