Որքան շուտ կանգ առներ Փաշինյանը, այդքան քիչ կլիներ կորուստը, այժմ էլ՝ որքան շուտ հեռանա, այդքան քիչ կկորցնենք

Tert.am-ը գրում է.

Նիկոլ Փաշինյանը դիրքերից վերադարձող զինվորներով ահաբեկեց հանրությանը, թե գան տեսեք ինչ է լինելու։ Ու դրանից հետո որքան էլ հերքեր ասածը կամ խմբագրեր, թե ինքը քաղաքացիական պատերազմ չի հրահրել, բոլորս էլ հասկանում ենք, որ մենք հասկացել ենք ճիշտ այնպես, ինչպես ինքը ցանկանում էր, որ մենք հասկանայինք։

Դժվար չի պատկերացնել, որ եթե պատերազմը դադարեցրել է Փաշինյանը, դրանով փրկվել են կյանքեր, ու ինքն ամեն անգամ տարբեր թվեր է նշում՝ 20 հազարից մինչև 35 հազար, նայած օրվա տրամադրությանը։ Ստացվում է՝ եթե մենք չհանդիսանայինք Արցախի անվտանգության երաշխավորը, եթե չկռվեինք Արցախի համար, այդ դեպքում կփրկեիք 35 հազար գումարած մոտ 5000 զոհված, այդ դեպքում ինչո՞ւ պատերազմեցիր։

Այսօր ասում են, թե մենք կռվող չունեինք, այն դեպքում, երբ ո՛չ Արցախում, ո՛չ Հայաստանում մոբիլիզացիա չհայտարարվեց, ու պատերազմը վարվում էր կամավորության սկզբունքով կանոնավոր բանակին աջակցելով։ Եթե մենք ունենք կանոնավոր բանակ, ապա չպետք է շտապեինք դիմել կամավորներին, եթե դիմել ենք, ուրեմն դա պետք է լիներ այսպես ասած՝ «կամավոր-պարտադիր» սկզբունքով, երբ պատերազմի մեր վետերանները տեսան, որ սա ավտոմատի կռիվ չէր, ու շատ դեպքերում խուճապահար եղան։

Այն, որ սա ավտոմատի կռիվ չէր, մեր կամավորները պիտի իմանային մինչև Արցախ մեկնելը, ու երբ արդեն Փաշինյանը հասկանում էր, որ տանուլ է տալիս պատերազմը, ուզում է, որ զոհվեն նրանք, ովքեր իրենց կամքով են մեկնել, որ պետք եղած ժամանակ ասի՝ թող չգնային, իրենց կամքով չե՞ն գնացել, իշխանություններից ի՞նչ են ուզում։

Այսինքն, կանոնավոր բանակը հիմնականում մեր 18-20 տարեկան երեխաներն էին, որ կյանք չտեսած ու ռազմարվեստին մի կարգին չտիրապետող, մտան այսպիսի ահավոր պատերազմի մեջ, մեկ էլ հիմնականում կամավորները, որոնց տեսած պատերազմը էականորեն տարբերվում էր այս պատերազմից։ Ո՞վ էր ասում․ «Նոր պատերազմ՝ նոր տարածքներ», իսկ հիմա պաշտպանության նախարարին, երբ հիշեցնում են դա, ասում է, թե՝ մենք հո չգիտեի՞նք, որ Թուրքիայի հետ էլ ենք կռվելու կամ էլ ահաբեկիչների։ Իսկ ո՞վ պետք է դա իմանար։ Ինչի Թուրքիայի թշնամական վերաբերմունքը մեր հանդեպ նորությո՞ւն էր, աշխարհի տարբեր վայրերում Թուրքիայի ագրեսիան, ու վարձկան-ահաբեկիչներին օգտագործելով մարտեր վարելը նորությո՞ւն էր։

Իշխանության գալուց հետո Փաշինյանը զօրուգիշեր հայտարարում էր, թե Ղարաբաղյան հարցի կարգավորման շուրջ իր նախորդները բանակցել են միայն տարածքներ հաձնելու շուրջ, ինչն իր համար մերժելի է։ Մեկ այլ դեպքում դատափետում էր իր նախորդին այն բանի համար, որ ասել էր, թե այդ մի քանի հարյուր հեկտարը հետ բերելու համար չցանկացավ մեր զինվորներին զոհել, իսկ Փաշինյանը դա բացատրեց նրանով, որ ինչպե՞ս կարելի է մայր հողը թողնել թշնամուն, ինչ է թե հետ բերելու համար զինվոր կզոհվի։ Իսկ հիմա Փաշինյանը կարևորեց հողը ու գնաց հազարավոր կյանքերի զոհաբերության, հետո հասկացավ, որ հողը հետ բերել չի կարող, արդեն խոսեց, որ կարևոր է մեր զինվորների կյանքը։ Իսկ երբ հողն էլ բազմապատիկ չափով կորցրեցինք, զինվորներին էլ, պարզվեց, որ կարևորը վարչապետի աթոռն է։

Ուստի, ինչպես այս պատերազմի ժամանակ, որ պահին կանգ առներ Փաշինյանը, մենք ավելի քիչ կորուստով դուրս կգայինք վիճակից, ճիշտ այդպես էլ, որ պահին հրաժարական տա Փաշինյանը, ավելի քիչ կորսուտներով մեր երկիրը կպրծնի այս արհավիրքից, քանի որ նրա պաշտոնավարման ամեն օրը մեր երկիրը հետևողականորեն գլորում է անդունդ։