на Русском
Հատուկ զբոսայգիներ՝ շների համար
Բեյոնսեն ծաղկեփունջ է ուղարկել իր երկու տարեկ... 
Պատերազմ Թուրքիայի հետ. 100 տարի առաջ և հետո
«Առաջին լրավական»-ը զրուցել է Արցախի Հանրապետության նախագահ Արայիկ Հարությունյանի գլխավոր խորհրդական, հատուկ հանձնարարություններով դեսպան Ռուդիկ Հյուսնունցի հետ։
– Ինչպե՞ս եք գնահատում Արցախի Հանրապետությունում ստեղծված ռազմական իրավիճակը:
– Հիմա բոլորն են խոսում, որ Արցախի Հանրապետությունն ու Հայաստանը ենթարկվել են թուրքիա-ադրբեջանական զույգի հարձակմանը, և այսօր մենք կռվում ենք ոչ այնքան Ադրբեջանի այլ փաստացի Թուրքիայի հետ: Արդեն փաստացի արձանագրված է, որ սեպտեմբերի 27-ի հարձակումը ոչ միայն հրահրվել, այլ շատ հստակ նախապատրաստվել և իրագործվել է Թուրքիայի անմիջական մասնակցությամբ: Ուզում եմ հիշեցնել, որ ուղիղ հարյուր տարի առաջ՝ 1920թ. սեպտեմբերի 23-ին, Թուրքիան հարձակվեց Հայաստանի վրա, և նպատակ էր դրել մինչև վերջ հասցնել հայերի ցեղասպանությունը: Հարյուր տարի հետո, չորս օրվա տարբերությամբ, Թուրքիան կրկին հարձակվել է մեր երկրի վրա: Այսօր ընթանում է պատերազմի 17-րդ օրը, և այդ օրերի ընթացքում հայ ազգը կերտում է հերոսական դիմադրության փառահեղ պատմություն: Ինչու եմ ասում դիմադրություն, որովհետև բոլորս պետք է հասկանանք, որ ուժերը անհավասար են, և թուրք-ադրբեջանական տանդեմի անսպառ ֆինանսական և ռազմատեխնիկական ռեսուրսներին մենք հակադրում ենք մեր հերոսությունը, կազմակերպվածությունը և մինչև վերջ պայքարելու, դիմադրելու կամքը:
– Շատերը, այդ թվում և ԱՀ նախագահ Արայիկ Հարությունյանը, հայտարարում են, որ սա Հայրենական պատերազմ է: Կարո՞ղ եք ասել, թե ինչով է Հայրենական պատերազմը տարբերվում այլ պատերազմներից:
– Գիտեք, սա պատերազմ չի ինչ-որ տարածքի, գյուղի կամ քաղաքի համար, սա պատերազմ է մեր լինելիության համար, մենք չեն կռվում միայն ինչ-որ տարածք պաշտպանելու կամ չհանձնելու համար, մենք պայքարում ենք որպես ազգ, որպես տեսակ լինելու մեր իրավունքի համար: Չի լինի Արցախը, չի լինի Հայաստանը, և այդ դեպքում չի լինի նաև հայ ժողովուրդը, որովհետև անհայրենիք, անպետություն ժողովուրդները դատապարտված են ոչնչացման: Դրա համար որևէ կապ չունի, թե հայ մարդը որտեղ է ապրում՝ պատերազմի առաջնագծո՞ւմ, թե՞ հեռավոր ԱՄՆ-ում կամ Ավստրալիայում, եթե նա իրեն հայ է համարում, ապա այս պատերազմը պարտավոր է համարել իրենը, պետք է համարի, որ պատերազմ է հայտարարվել հենց իրեն, իր ընտանիքին, իր լինելիությանը և դրանից ելնելով՝ ազգն իր ամբողջ մարդկային ու ֆինանսական ռեսուրսներով պետք է մասնակցի այդ պատերազմին, մասնակցի հանուն հաղթանակի: Ահա սրանով է, որ այս պատերազմը վերածվել է Հայրենականի, պատերազմ՝ հանուն մեր գոյության իրավունքի պաշտպանության:
– Դուք հիշատակեցիք 100 տարի առաջ տեղի ունեցած իրադարձությունները, այն ժամանակ Հայաստանի Հանրապետությունը պարտվեց Թուրքիային, և պատերազմը դադարեց միայն ռուսական կարմիր բանակի՝ Հայաստան մտնելով, որի արդյունքում Հայաստանի Հանրապետության տարածքը մասնատվեց: Ի՞նչ ավարտ եք ակնկալում այսօր, ինչպե՞ս կարող է ավարտվել պատերազմը:
– Չնայած հարյուրամյա պատմության և ներկայումս ընթացող պատերազմի որոշ նմանությանը, կան նաև էական տարբերություններ: Ամենակարևոր տարբերությունն այն է, որ չնայած ուժերի բազմակի տարբերությանը, մենք չենք ընկրկում և պատրաստ ենք պայքարել մինչև վերջին մարդը, մինչև վերջին փամփուշտը: Ինչ վերաբերվում է ռուսական բանակի մասին ակնարկին, ապա համոզված եմ, որ Արցախին ու արցախցուն օգնության են գալու բոլոր այն ուժերը, որոնք շահագրգռված են, որ այս տարածաշրջանը չվերածվի ահաբեկչության և անկայունության ևս մեկ օջախի: Հակաահաբեկչական դաշինք ձևավորելու մեր առաջարկը շարունակում է ուժի մեջ մնալ, և Արցախը ակնկալում է, որ այն երկրները, որոնք իսկապես ուզում են որ ահաբեկչությունը չհասնի իրենց, իրենց երկրներ, կմիավորվեն ահաբեկիչներին և նրանց բոլոր տեսակի հովանավորներին արցախյան հողում ոչնչացնելու համար:
