Պեսկովը չի տրվել սադրանքին. Մոսկվան մերժում է Թուրքիային

Համարում եք, որ ղարաբաղյան ուղղությամբ իրավիճակի սրումը Ռուսաստանի վրա հավելյալ ճնշման միջո՞ց է՝ Բելառուսի և Նավալնու խնդիրների շարքում, հարցրել է «Խոսում է Մոսկվան» պարբերականի թղթակիցը Կրեմլի խոսնակ Դմիտրի Պեսկովին: Ոչ, չեմ համարում, պատասխանել է Պեսկովը:

Հարցի համատեքստը բավականին թափանցիկ է՝ դիտարկել արցախյան հարցում սրացման համատեքստում արևմտյան մոտիվ, որովհետև Բելառուսի և Նավալնու հարցում Ռուսաստանը գործնականում հակադրության մեջ է Արևմուտքի հետ, իհարկե, այդ հասկացության բազմակենտրոն իրողությամբ: Այդուհանդերձ, հատկանշական է, որ Կրեմլը փաստացի հրաժարվել է արցախյան հարցում ադրբեջանական պատերազմական սադրանքը կապակցել արևմտյան մոտիվի հետ: Դա էական հանգամանք է մի քանի նուրբ իրողությունների համատեքստում: Բանն այն է, որ պատերազմի սադրանքը իրապես ՌԴ վրա ճնշման փորձ է, որ Ադրբեջանի նախագահ Ալիևի ծանրագույն դրությունն օգտագործելով կիրառում է Թուրքիան: Ամբողջ հարցն այն է, որ այդ ճնշման փորձին դիմակայելու հարցում, հայկական բանակից բացի, Ռուսաստանի համար հենց արևմտյան գործընկերներն են կարևոր: Խոշոր հաշվով, Հայաստանն ու այդ գործընկերներն են Ռուսաստանի առանցքային գրավականը՝ Կովկասում թուրքական թելադրանքի տակ չհայտնվելու համար: Առաջնայինն այդ առումով, իհարկե, Մինսկի խմբի համանախագահ եռյակի գործընկերներն են՝ Վաշինգտոնն ու Փարիզը:

Կարևոր է, որ Կրեմլը փաստացի հրաժարվում է այլ ուղղություններով նրանց հետ ունեցած խնդիրները կապակցել ղարաբաղյան ուղղությամբ թուրք-ադրբեջանական սադրանքին: Դա նշանակում է նաև՝ ինչը մյուս էական հանգամանքն է, որ Ռուսաստանը մերժում է արցախյան, այսպես ասած, կարգավորման գործընթացում Թուրքիայի հետ ինստիտուցիոնալ ներգրավվածության առաջարկը, որ ակնհայտորեն նկատելի է թուրքական քաղաքականության և մոտիվների տողատակերում: Թուրքիայի նախագահ Էրդողանը բառացիորեն սեպտեմբերի 28-ին անգործության համար է մեղադրել Մինսկի խմբի համանախագահությանը: Եթե Թուրքիան նրանց մեղադրում է անգործության համար, ապա կնշանակի, որ նրանք անում են բավականին կարևոր և օգտակար գործ: Ամբողջ հարցն այն է, թե արդյո՞ք Անկարային կհաջողվի ճաքեր առաջացնել Մինսկի խմբում, որտեղ պատմա-քաղաքական իրողությունների բերումով ամենառիսկային կետը դիտվում է հենց Ռուսաստանը: Այն, որ գոնե առայժմ Մոսկվան ցուցաբերում է արցախյան հարցում Վաշինգտոնի և Փարիզի հետ ինստիտուցիոնալ ներգրավվածությանը հավատարմություն, կարևոր և ողջունելի ազդակ է: Միևնույն ժամանակ, այդ ազդակը պահելու համար առանցքայինն, անշուշտ, Հայաստանի դիրքավորումն է ռազմական և քաղաքական դաշտում, խնդիրները լուծելու՝ բանակի և դիվանագիտական կորպուսի արդյունավետությունը, միաժամանակ թիկունքային բազմաբնույթ և բազմաբովանդակ աջակցությունն ապահովելու հանրային կամքն ու վճռականությունը: Երևանն այդ իմաստով չի տվել կասկածի տեղիք:

Աղբյուրը՝ 1in.am