Լավ հիշում եմ, երբ ադրբեջանցի մեծահասակ գարշահոտ հարեւանը բռնեց ինձ եւ ես ճանկռելով փախա.Աննա Աստվածատրյան

Մեր ընտանիքը Բաքվի վերջնական ջարդերից մեկ ամիս առաջ գաղթեց Երեւան 1990-ի հունվարին. մենք ամիսներով թաքնվում էինք մեր բնակարանում, հույս ունենալով, որ հայերի դեմ բռնությունները կվերջանան, բայց այդպես էլ չվերջացան: Այս մասին այսօր՝ հունվարի 18-ին, Բաքվի ջարդերի 30-ամյա տարելիցին նվիրված Հայաստանի եւ Արցախի ԱԺ-ների միջխորհրդարանական հանձնաժողովի համատեղ հատուկ նիստում իր ելույթում նշեց ամերիկահայ հասարակական գործիչ, Բաքվից փախստական Աննա Աստվածատրյան-Տուրկոտը:

«Ի վերջո, ծնողներս հասկացան, որ ահավոր բաներ կարող են տեղի ունենալ մեզ հետ եւ մենք ամեն ինչ թողնելով փախանք: 1989-ի աշնանը մենք հրաշքով փրկվեցինք, իսկ մեր հարեւաններից ու բարեկամներից շատերն այդքան բախտավոր չեղան:

30 տարի է անցել, բայց ես ամեն ինչ հիշում եմ այնպես, կարծես երեկ է եղել: Ես հիշում եմ այն ահավոր միջադեպը, երբ մեծահասակ, ադրբեջանցի գարշահոտ հարեւանը բռնեց ինձ եւ ես ճանկռելով եւ հարվածելով ազատվեցի իրենից:

Ես հիշում եմ իմ հարեւանների ու բարեկամների դեմքերը, հիշում եմ մորաքույր Ժաննային, ով իմ լավագույն ընկերոջ մայրն էր: Նա մահացած 1990-ի հունվարին 35 տարեկան հասակում՝ ադրբեջանցի վայրագների ձեռքով: Նրա մայրը մահացավ վնասվածքներից, իսկ որդին մեծացավ որբ Ռուսաստանում, ես նրան այլեւս չտեսա:

Բաքվի մեր տանն ապրում է ինչ-որ մի օտար, մեր հարեւանները սպանվել են, իմ պապի ու տատի գերեզմանները բուլդոզերով հարթեցրել են, որովհետեւ նրանք հայ են եղել: Իմ ընկերները սփռվել են ողջ աշխարհում, ԱՄՆ, Ռուսաստան, Ուկրաինա, Հայաստան»,-հայտարարեց Աստվածատրյանը:

Նա նշեց, որ 350 հազար մարդու կյանք նման է իր կյանքին. «Բայց մենք հիմա էստեղ կանգնած ենք որպես վերապրողներ, մենք հաջողության ենք հասել տարբեր մասնագիտություններում, տարբեր վայրերում եւ բոլորս աջակցում ենք Հայաստանին ու Արցախին: Գուցե մենք հայերեն լավ չխոսենք, ոմանք ռուսիֆիկացրել են իրենց ազգանունը, բայց մենք սիրում ենք մեր հայրենիքը: Ես եւ իմ ամուսինը աշխատանքներ են տանում ԱՄՆ-ում, որ ճանաչվի Արցախը»:

Աննա Աստվածատրյանը նկատեց, որ Ադրբեջանում պետական մակարդակով հակահայ քաղաքականություն է տարվում, իսկ Հայաստանի կողմից չկա հստակ, պարզ դիրքորոշում, հետեւողական ներկայացում այդ իրադարձությունների վերաբերյալ. «Իմ կարծիքով, այդ ներկայացումը Հայաստանի կողմից արվում է առիթից առիթ, իսկ Արդբեջանը մեծ հնարավորություն է ստանում իրեն ցանկալի ձեւով ներկայացնել պատմությունը»: