Միացում. Ի՞նչ վտանգներ է պարունակում Նիկոլ Փաշինյանի կոչը

Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը նախօրեին Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում ունեցած ելույթում հռչակեց հայկական պետականության առաջիկա երեսուն տարիների նպատակները: Ինքնին փաստը, որ Հայաստանի իշխանությունը մտածում է ժամանակային և տարածական մեծ մասշտաբներով, անկասկած ողջունելի է և նաև անհրաժեշտ: 30 տարի առաջ մտորելը ժամանակակից աշխարհում շատ պետությունների համար նույնիսկ սովորական չափելիության տիրույթում է: Մյուս կողմից, այսօր հնչղ այն նպատակները, որ ձևակերպեց Նիկոլ Փաշինյանը, թվում են ոչ միայն ժամանակային առումով հեռու, այլ ծավալային առումով անհասանելի:

Վարչապետ Փաշինյանը հայտարարեց, որ նպատակն է մինչև 2050 թվականն ունենալ առնվազն 5 միլիոն բնակչություն, ունենալ ՀՆԱ 15-ապատիկ աճ, ունենալ աշխատավարձերի յոթնապատկում, հայկական բանակը իր ռազմա-տեխնիկական հատկանիշներով հասցնել առնվազն 20 լավագույնների շարք, ունենալ 1,5 միլիոն աշխատատեղ, 10 միլիարդ արժողությամբ առնվազն 5 հայկական տեխնոլոգիական ընկերություն: Երկրում, որտեղ այժմ կա աղքատության երևի թե մոտ 50 տոկոս, երբ կա տնտեսության բավական համեստ պատկեր, երբ կա արտագաղթ և չկա ներգաղթ, երբ կան սոցիալական, հոգեբանական բազմաթիվ խնդիրներ, գործազրկություն, և այլն, այդ հեռավոր ու մեգանպատակները թվում են անգամ ծիծաղելի:

Մյուս կողմից սակայն, ի՞նչ է փոխվելու, եթե նպատակները դառնան ավելի համեստ: Եթե խորամուխ լինենք այդ հարցում, ապա կարձանագրենք, որ գործնականում չի փոխվելու ոչինչ: Ավելին, ավելի համեստ նպատակը կենթադրի կառավարության ավելի համեստ պատասխանատվություն դրա ճանապարհին: Մյուս կողմից էլ, որքան հեռու են նպատակները, այդքան ավելի մեծ է դրանց քարոզչական էֆեկտը, իսկ փոխարենը հեռու է դրա համար պատասխանատվությունը: Ով գիտե, ինչ կլինի 30 տարի անց մի աշխարհում, որտղ ներկայումս շատ դժվար է կանխագուշակել, թե երեք տարի անց ինչ կարող է լինել: Հետևաբար, մեգանախագծերի, մեգանպատակների և մեգամտածողության թերևս անհրաժեշտ ներշնչանքի և պատասխանատվության նշաձողերի սահմանմանը զուգահեռ, Հայաստանի կառավարությանն այդ ամենը հանրային հոգեբանությանն ավելի ներդաշնակ հաղորդակցելու, ըստ այդմ հանրային ավելի գործուն աջակցություն ստանալու համար պետք է մեգանպատակները բաղադրի առավել լոկալ տարածական նպատակներով ու նշաձողերով, կամ այլ կերպ ասած՝ ճանապարհային թեկուզ մոտավոր քարտեզով: Ինչ խոսք, անհեթեթ է պատկերացնել, որ մանրակրկիտ սահմանվում են դեպի 2050-ի նպատակները տանող քայլերը: Ի վերջո, մեգանպատակները պետք չէ շփոթել այսպես ասած պլանային տնտեսության ավանդույթների հետ: Սակայն, այդուհանդերձ, հասարակությունը պետք է տեսնի ճանապարհի սկիզբը, դրա շարունակությունն ավելի համառ և հավատով կառուցելու համար:

Մյուս կողմից, Նիկոլ Փաշինյանը ստանձնել է պատասխանատվությունը, հրապարակավ, համահայկական մասշտաբով, Արցախի մայրաքաղաքում: Հանրությունն այս դեպքում հաշվիչը միացնելու փոխարեն, պետք է միանա գործընթացին՝ եթե առարկություն չունի նպատակների վերաբերյալ:

Միանա, այդպիսով ամենօրյա պատասխանատվության տակ դնելով վարչապետ Փաշինյանին ու նրա թիմին՝ հնարավորությունների միջավայրի առումով: Միացում կարգախոսը, որ 88-ի շարժումից Ստեփանակերտի նույն հրապարակ էր բերել վարչապետ Փաշինյանը, գործնականում պետք է դիտարկել հենց այդ, ոչ միայն վարչա-աշխարհագրական իմաստով: Միացում ջանքերի, փորձի, համառության, դրանով էլ ավելի մեծ պատասխանատվության տակ դնելով օրվա իշխանությանը, ով էլ այն լինի առաջիկա 30 տարիների ընթացքում:

Աղբյուր` 1in.am