Չեմ սիրում ծիծաղել՝ ցավեցնելով մարդուն. Գրիգոր Դանիելյան (լուսանկարներ)

Operativ.am-ի բլից հարցերին պատասխանում է սիրված հումորիստ, «Yere1»  նախագծի դերասան Գրիգոր Դանիելյանը (Գոքոր):

-Մանկական կատակ՝ ոչ մանկական հետևանքներով:

-Մանուկ հասակում շատ է եղել, որ կատակել եմ ընկերներիս հետ, բայց փառք Աստծո դառը հետևանքով կատակներ չեն եղել:

-Մանկության նվիրական երազանք, որն արդեն իրականություն է դարձել:

-Փոքր տարիքում շատ երազանքներ ունեի, որոնք անիրական էին, օրինակ երազում էի օրերից մի օր թռչել, սակայն ինչպես ինքներդ եք տեսնում, դա այդպես չէ: Սա ապացույցն է այն բանի, որ մանկության նվիրական երազանքները սովորաբար չեն իրականանում: Կյանքում չեմ երազել դերասան դառնալ, կամ հեռուստատեսությունում աշխատել, բայց այսօր դա իմ աշխատանքն է դարձել:)

-Հերոսի կերպար ունեցե՞լ եք, եթե այո՝ ո՞վ է եղել:

-Մեր ժամանակներում Սուպերմեն, Բեթմեն կամ Սպայդերմեն տեսակի հերոսներն այդքան էլ ակտուալ չէին, որքան հիմա: Չնայած չեմ կարծում, որ դա էր պատճառը, որ ես չունեի իմ սիրած հերոսի կերպարը:

Ամեն դեպքում պետք է նշեմ նաև, որ երբեք չեմ ունեցել կուռք, ում երազել եմ նմանվել, նույնիսկ զարմանում էի մարդկանց վրա, ովքեր սիրում էին օրինակ Մայքլ Ջեքսոնին և երազում էին կրկնօրինակել և նմանվել նրան:

-Կա՞ որևէ թևավոր խոսք, որով առաջնորդվում եք:

-Այո. երբեք դիմացինից ոչինչ մի սպասիր, որ հետո չհիասթափվես նրանից: Սա միակ թևավոր խոսքը չէ, որով առաջնորդվում եմ, բայց  կարևորներից մեկն է մարդկային հարաբերություններում:

-Ձեր խառնվածքի ամենավատ հատկանիշը:

-Ավելի շատ աշխատում եմ, շատ քիչ ժամանակ եմ տրամադրում ընտանիքիս: Սա թերևս շատ բացասական հատկանիշ եմ համարում, ուզում եմ մի քիչ փոխվել):

-Ինչպե՞ս կվարվեք, երբ Ձեր աչքերի մեջ նայելով փորձեն ստել:

-Նման դեպքերում ես լռում եմ, բայց ստողը իմ աչքերից հասկանում է, որ ես նրան չեմ հավատում: Ես տանել չեմ կարողանում, երբ ստում են, սուտը բոլոր մեղքերի հիմքն եմ համարում, եթե մի քիչ խորանաք կհասկանաք, որ դա այդպես է:

-Շեքսպիրն ասում էր՝ կյանքը բեմ է, մարդիկ՝ դերասան. համաձա՞յն եք այս մտքի հետ:

-Այո, համաձայն եմ: Ուղակի շատ դեպքերում մարդիկ չեն խաղում այն դերը, որը սցենարով նրանց համար է գրված: Ես ուրիշ ձևակերպում կտայի, կյանքը դիմակահանդես է, դժվար է իմանալ, թե ով է թաքնված դիմակի տակ:

-Ինչպե՞ս գտաք Ձեր սիրուն կամ ինչպե՞ս Ձեր սերը գտավ Ձեզ:

-Բազմիցս ասել ենք, որ միմյանց հանդիպել ենք «Բազե» երիտասարդական հավաքի ժամանակ:

Հանդիպումը պատահական էր, բայց՝ ճակատագրական: Կարճ ժամանակ անց՝ մոտ 8 ամսից նշանվեցինք, ևս 8 ամիս հետո ամուսնացանք և մինչ այժմ ապրում ենք սիրով և համերաշխ))):

-Ձեր սիրելիին արված ամենամեծ անակնկալը և իր անակնկալը՝ Ձեզ:

-Ես անակնկալներ շատ չեմ անում, սովորաբար չեմ դիմանում և ասում եմ անակնկալի մասին և փչացնում ամեն ինչ: Ախր որ իրար մասի ամեն ինչ գիտենք, ոչինչ իրարից չենք թաքցնում, անակնկալները մեզ մոտ չեն ստացվում: Մի քանի անգամ եղել է ես նոր երգ եմ նվիրել նրան` անակնկալի տեսքով, դա նրա համար շատ գնահատելի նվեր է: Կամ փոքր բան է, բայց շուտ տուն գնալը դարձել է անակնկալ ))):

-Գրիգորը կնոջ համար ուտեսներ պատրաստու՞մ է:

-Որ ասեմ ամեն օր պատրաստում եմ, սուտ կլինի: Լինում են դեպքեր, որ օգնում եմ Հռիփսիմեին խոհանոցում, ես էլ իմ հերթին ինչ_որ բան եմ պատրաստում: Բայց սուրճ պատրաստելը հաճախակի է լինում:

-Ի՞նչն է ավելի դժվար ասել՝ սիրում եմ, ներիր, հաջողություն:

Ուղղակի ասել «սիրում եմ» կարող են ասել բոլորը, կարևորը սրտանց ասելն է, չեմ հոգնում ասելուց, որ նրան սիրում եմ, և այդ սերը փոխադարձ է: Ներողություն խնդրելը ամոթ չէ, չխնդրելն է ամոթ, ես զարմանում եմ՝ ո՞նց կարող է մարդ սխալ արարքից հետո դժվարանալ ներողություն խնդրել, աբսուրդ բան է:

Հաջողություն ասելը թերևս ամենադառը զգացողությունն է, ամենադժվարը, ամենաանցանկալին: Մի խոսքով` հարազատ մարդուց հրաժարվելը, կամ ինչ-որ մեկին, որ քեզ մինչ այդ պահը հարազատ է եղել, շատ ցավոտ է: Իմ պատասխանն ակնհայտ է. դժվար է ասել հաջողություն:

-Ձեր կյանքի ամենամեծ խենթությունը:

-Խենթություններ շատ եմ արել, մանավանդ ուսանողական տարիներին: Կոնկրետ չեմ կարող հիշել որևէ մեկը և պատմել … չեմ մտաբերում … հլը մի րոպե հիշեմ … չէ չեմ կարողանում հիշել … ծերացել եմ )):

-Ձեր կյանքի ամենադաժան կատակը:

-Դաժան կատակներին դեմ եմ եղել միշտ, չեմ սիրում ծիծաղել ցավեցնելով մարդուն:

-Անմարդաբնակ կղզում հայտնվելուց առաջ երեք իր տանելու հնարավորություն ունեք. որո՞նք կլինեն դրանք:

-Հեռախոս, նիզակ և կարբյուրատոր: Հեռախոսը ընտանիքիս, ընկերներիս հետ կապի մեջ լինելու համար: Նիզակը որս անելու համար, որպեսզի սոված չմնամ: Կարբյուրատորը … կղզիա թող լինի էլի ))):

- Գրիգորը երջանիկ է, երբ…

-Երբ ընտանիքիս կողքին եմ, կնոջս՝ Հռիփսիմեի, տղայիս՝ Ալբերտոյի: Կյանքիս իմաստը նրանք են, չեմ կարող ապրել առանց նրանց, առանց այդ երկու կենսական նշանակություն ունեցող մարդկանց, նրանք են իմ օդն ու ջուրը: Ես ինձ համարում եմ երջանիկ մարդ:

-Դուք՝ քսան տարի անց:

-Չեմ պատկերացնում: Բայց որ բեղերով չեմ լինելու, դա հաստատ է )):

Հեղինակ՝ Սեդա Ղուկասյան