Ներշնչանքիս աղբյուրը գեղեցիկ կինն է. Էդգար Հարությունյան

«Ունեի սիրելի աշխատանք, նպատակներ, որոշ հարցերում համարվում էի հաջողակ, առհասարակ ամեն ինչ ունեի: Այնքան ունեի, որ սիրո պակաս էլ չէի զգում, մինչև հայտնվեցիր դու…»:  

              Էդգար Հարությունյան «Նվիրվելու արվեստը կամ ձոն վարդին»

Իր էությանը հավատարիմ ու անսահմանության սիրահար երիտասարդ լուսանկարիչ Էդգար Հարությունյանը իր մեջ կրում է բնությունն ու գույների նվագը, գտնում է իր փնտրած ակնթարթը, որսում է աննկատ թվացող գեղեցկությունն ու շարունակում ստեղծել: Մասնագիտությամբ արաբագետ, կոչումով լուսանկարիչ և էությամբ գրող: Մարդ, ով իր ստեղծած գեղեցիկ աշխարհում հավատարիմ է սպասելու, նվիրվելու, սիրելու, գնահատելու, հավատալու, շնչելու ու չկորցնելու արվեստին: Միայն հեռանալու արվեստն է, որ նա այդպես էլ չսովորեց:

-Դուք զբաղվում եք և՛ ֆոտոնկարչությամբ, և՛ ստեղծագործում եք: 2 ոլորտներում էլ հասել եք շոշափելի հաջողությունների: Հե՞շտ է համատեղելը: Արդյո՞ք մեկը չի խանգարում մյուսին:

-Մեկը մյուսին ես կասեի ոչ թե խանգարում է, այլ մեկը խլում է մյուսի ժամանակից: Համատեղելն իսկապես շատ դժվար է, բայց փորձում եմ: Ես լուսանկարիչ եմ ինձ համարում ավելի շատ. ամեն օր նկարում եմ, նկարները մշակելը ևս շատ աշխատատար գործ է, ես ուղղակի ափսոսում եմ, որ շատ ժամանակ չեմ կարողանում տրամադրել ստեղծագործելուն: Շատ մտքեր ունեմ, որ ցանկանում եմ թղթին հանձնել, բայց առաջին հերթին պիտի անեմ այն, ինչի համար վարձատրվում եմ, հետո նոր այն, ինչը որ ինձ հոգեկան բավարարվածություն է տալիս:

-Եթե չզբաղվեիք լուսանկարչությամբ, հնարավոր է արդյո՞ք ավելի շատ ստեղծագործեիք: Ըստ Ձեզ որքանո՞վ է իրատեսական գիրք գրելով գումար վաստակելը:

-Վստահաբար կարող եմ ասել, որ այո՛, կստեղծագործեի ավելի շատ: Բայց Հայաստանում բնականաբար չես կարող ստեղծագործելով գումար վաստակել: Դա շատ ժամանակ և էներգիա է պահանջում: Եթե օրինակ իմ «Նվիրվելու արվեստ կամ ձոն վարդին» գիրքը վերցնենք, ապա այն «Բուքինիստ» գրախանութի աշխատակիցների խոսքերով իրենց մոտ ամենաշատ պահանջարկ ունեցող գիրքն է նոր գրողների մեջ: Սակայն ես ունենալով վաճառքի նման ծավալներ չեմ կարող ասել, որ դրանով հնարավոր է տուն պահել, կարող ես ուղղակի մի փոքր գումար վաստակել, բայց բնականաբար միայն այն դեպքում եթե մարդիկ քեզ ճանաչում են ու ցանկություն ունեն ընթերցելու քո գրքերը: Իմ դեպքը մի փոքր այլ է, քանի որ ես մեծ լսարան ունեմ որպես լուսանկարիչ ու դա նպաստել է նրան, որ ես իսկզբանե ունեցել եմ հնարավորություն իմ խոսքը հասանելի դարձնելու:

-Ձեր առաջին բանաստեղծությունները տպագրվել են գրեթե 20 տարի առաջ: Երկարատև լռությունից հետո ինչպե՞ս որոշեցիք նորից ստեղծագործել:

-Գիրք գրելը անկախ ինձանից ստացվեց: Մտքիս ինչ-որ տողեր էին գալիս, որոշեցի նախ դրանք թղթին հանձնել, հետո փոքրիկ հատվածներ հրապարակեցի facebook-ում, հետաքրքիր էր մարդկանց կարծիքը լսելը: Ինձ համար շատ անսպասելի դրական ու մեծ արձագանքներ եղան: Այդ ամենից ոգեշնչվեցի ու սկսեցի ավելի հաճախակի գրել և որպեսզի այդ ամենը չկորչեր հրատարակեցի «Նվիրվելու արվեստ կամ ձոն վարդին» գիրքը:

-Բոլոր մարդիկ, ովքեր ստեղծագործում են որպես կանոն, ինչ որ բանից ներշնչվում են: Ո՞րն է ձեր ներշնչանքի աղբյուրը:

-Գեղեցիկ կնոջից լավ ներշնչանքի աղբյուր ինձ համար գոնե երիտասարդ տարիքում չի կարող լինել: Այն ստեղծագործությունները, որոնք ինձ ճանաչում են բերել ամբողջությամբ կնոջ մասին են ու կնոջ շնորհիվ: Իմ նկարներում շատ կան բնության տեսարաններ, եկեղեցիներ, բայց, ցավոք սրտի այդ ամենին նվիրված ինչ որ ստեղծագործություն չունեմ:

-Ձեր նկարներում շատ են հանդիպում եկեղեցիները դրսից՝ ընդհանուր պլանով, բայց դժվար է գտնել այնպիսի նկար, որտեղ խոշոր պլանով պատկերված կլինի եկեղեցին ներսից: Ինչո՞վ է դա պայմանավորված:

-Ես 2008 թ-ից հիմնել եմ «Արշավականներ» ակումբը և զբաղվում եմ տուրիզմով, իսկ որպես ֆոտոնկարիչ սկսել եմ ներկայանալ 2013թ-ից: Արշավների ընթացքում բոլոր եկեղեցիները նկարել եմ թե՛ դրսից և թե՛ ներսից: Այդ նկարները չեմ ներկայացնում, որովհետև դա մի փոքր նեղ մասնագիտական է դառնում: Եկեղեցիները ընդհանուր պլանով ներկայացնելը նպատակ ունի դրանք ավելի ճանաչելի դարձնել լայն հանրության համար: Իսկ դետալները հետաքրքրում է միայն արվեստագետներին, մշակութաբաններին: Դրա համար հատուկ էջ ունեմ, որտեղ ցանկացած եկեղեցի ներկայացված է մանրամասնորեն:

-Լուսանկարչությանը վերաբերող մասնագիտական գրականություն շատ քիչ կա, այն էլ հիմնականում ռուսերեն: Օգտվո՞ւմ եք այդպիսի գրքերից, թե՞ ձեզ համար պրակտիկ գիտելիքներն ավելի ուսուցանող են:

-Այո՛, օգնվում եմ, բայց ես մի բան եմ հասկացել, որ ինչքան շատ ես կանոններով ու օրենքներով շարժվում, այնքան շատ ես ինքդ քեզ կաղապարների մեջ դնում: Բնական է, որ տարական գիտելիքների բազա կա, որ յուրաքանչյուր լուսանկարիչ պիտի իմանա, բայց աշխատում եմ ինձ շատ չսահմանափակել: Լավ է երբ և՛ ունես պրակտիկ գիտելիքներ և՛օգտվում ես մասնագիտական գրականությունից, քանի որ մեկը մյուսին լրացնում է:

-Նոյեմբերի 28-ին տեղի ունեցավ Ձեր՝ թվով 2-րդ «Դուք լավն եք մարդի՛կ» ցուցահանդեսը: Ինչո՞վ էր այն առանձնանում նախորդից և ի՞նչ սպասելիքներ ունեիք:

-Անցյալ անգամ նկարների հիմնական մասը բնանկարներ էին, մի փոքր հատված էլ նվիրված էր ֆոտոսեսիաների՝ երեխաների կամ աղջիկների նկարներին, իսկ այս անգամ բոլորը պատահական նկարներ էին՝ մի մասը գյուղական միջավայր, մյուս մասը սոցիալական ուղղվածություն ուներ, նաև կային նկարներ Բաղրամյանի ցույցից: Սպասելիքներ որպես այդպիսին չունեի, այն միտքը, որ գալու են բազմաթիվ մարդիկ իմ աշխատանքներին արդեն իրական կյանքում ծանոթանալու, դա ինձ համար գերագույն հաճույք է:

-Կան մարդիկ, ովքեր ձեզ մեղադրում են պարզունակ լինելու մեջ, ինչպե՞ս եք վերաբերում այդ քննադատություններին:

-Բնականաբար ես էլ ունեմ իմ թերությունները: Ես ինձ չեմ համարում կատարելության բարձունքին հասած մարդ, բոլոր քննադատությունները կարդում եմ, լսում եմ, հիմնականում դրանց չեմ պատասխանում, բայց եթե այդ քննադատությունները ինչ որ հիմքեր ունեն ես դրանցից միշտ հետևություններ եմ անում: Գեղեցկությունը հենց պարզության մեջ է, շատերը կարող են փողոցով անցնել ու գետին ընկած տերևի գեղեցկությունը, խորությունը երբեք չնկատել, բայց ես հնարավոր է այդ տերևի վրա 3 րոպե ժամանակ ծախսեմ, բայց ստանամ նկարներ, որոնք որ շատերին կարող են դուր գալ: