Այսօր մի զավեշտալի պատմության ակամա մասնակիցը դարձա

Այսօր մի զավեշտալի պատմության ակամա մասնակիցը դարձա:Որոշեցի ոտքով աշխատանքի չգնալ ու իջա մետրո:Դրամարկղի մոտ փոքրիկ հերթ էր գոյացել,բայց քանի որ անկազմակերպ էին կանգնած,հարցրեցի,թե ով է վերջում կանգնածը ու ես էլ կանգնեցի:Վերջին կանգնածը վաթսունն անց կին էր,ձեռքին մի քանի պոլիէթիլենե տոպրակներ:Կինը տեսավ,որ բացի կանացի պայուսակը ուրիշ ոչինչ չկա ձեռքիս,խնդրեց,որ օգնեմ պահել իր տոպրակները,որպեսզի,ինչպես ինքն արտահայտվեց, «մետրոյի տոմսի կոպեկ հանի»:

Պատրաստակամորեն օգնեցի կնոջը:Սկզբում ոտքիս վրա ինչ-որ հեղուկ կաթեց,հետո վատ հոտ ընկավ քթիս:Ինքնաբերաբար նայեցի բռնածս տոպրակներին ու....Աստված ի՜մ,կինը մի մեծ տոպրակով կենցաղային աղբ էր տեղափոխում.
-Տիկին,-ասացի,-սա ի՞նչ տոպրակ է,մեջից գարշահոտ հեղուկ կաթեց ոտքիս...
-Վա՜յ,քոռանամ ես,խայտառակ եղա բալա՜մ,/բալա՞մ/ զիբիլի ցելոֆոնը մոռացել եմ գցեմ աղբարկղը,հետս բերել,հասցրել եմ մետրո:Գետինը մտնես,Մագո՜, դու ապրելու իրավունք չունես,թե էս ինչի՞ ես ապրում...

Դրամարկղի մոտ այլևս հերթ չկար,ու որոշեցի կնոջը մենակ չթողնել:
-Հանգստացեք, տիկին,շատ վատ բան չի պատահել,աղբ է, կթափես,էլի,բա արժե՞ էդքան հուզվելը:
-Է՜,այ բալա՜մ.../թէ,ես իրեն ի՞նչ բալա,համարյա տարիքակիցներ էինք/,բա որ իմանաս որտեղից եմ հետս քարշ տալով բերել...քանի աղբարկղների մոտով եմ անցել...
Օգնեցի նորից դուս եկանք մետրոյից:Կանգնեցի տոպրակների մոտ,ինքը աղբը տարավ,նետեց աղբարկղն ու ետ եկավ:

-Շնորհակալ եմ,բալա ջան /էլի բալա/,ինձ փրկեցիր խայտառակությունից,ի՞նչ անեմ, մեծ կնիկ եմ,հազար ու մի հոգս ունեմ,գլուխս խառն ա,շատ խառը,գլխիս խելք էլ չի մնացել,էնքան դարդ ու ցավ ունե՜մ....
Կնոջ բողոքի ձայնը խլանալով իջավ մինչև աստիճանների վերջն ու մարեց....
Այսօր էլ քայլելով գնացի աշխատանքի:

Ֆիալկա Հաղինյան,ֆեյսբուք: