Չի եղել դեպք, որ սրտի զարկով վիրավոր բերեն, կանգ գրանցվի. արել ենք ամեն ինչ, որ զոհ քիչ ունենանք

«Պատերազմն ապրելու համար ինքն իր հետ կռիվ տվող վիրավոր զինվորի, կիսատ երազանքների, չապրված կյանքերի, սև հագած երիտասարդ աղջիների ու մանկական անմեղ աչքերի տեսք ունի։ Պատերազմից արյան հոտ է գալիս, որ բառերով նկարագրելու չէ։ Ես չգիտեմ` դա ինչ էր, որ կատարվեց մեզ հետ»,- MediaHub-ի հետ զրույցում ասում է 28-ամյա բժիշկ Բորիս Աբրահամյանը։

Բժշկական համալսարանն ավարտելուց հետո Բորիսն աշխատանքի է անցել Երևանի տարբեր բժշկական հաստատություններում։ Հետո տեղափոխվել է ծննդավայր՝ Ստեփանակերտ, ամուսնացել։

«Զույգ երեխաներիս ծնունդից հետո որոշեցինք մնալ։ Աշխատանքի ընդունվեցի հանրապետական բժշկական կենտրոնում։ Հետո ճանապարհը փակվեց, ու հայտնվեցինք շրջափակման մեջ։ Մեր հայրենակիցների հետ մենք էլ կրեցինք բլոկադայի բոլոր զրկանքները։ Բայց կամքը, որ ունեին արցախցիները, ոգևորում էր, ուժ էր տալիս։ Բոլորի պես ես էլ մտածում էի, որ ոչինչ ինքնանպատակ չէ, որ շրջափակումից դուրս կգանք, ու ինչ որ հարցի լուծում տրված կլինի։ Աշխատանքի գնալ գալը կազմակերպում էինք ոտքով, երեխաների հետ դժվար էր, բայց տանելի»,- ասում է երիտասարդ բժիշկը։ 

7 ամիս առաջ Արցախում պատերազմ էր։ Բորիսն աշխատանքի էր, և ընդունված կարգի համաձայն, կեսօրին իջնում է առաջին հարկ ու ռեանիմացիայում բուժում ստացող բուժառուների մասին ինֆորմացիա փոխանցում այնտեղ սպասող հարազատներին։ 

«Այդ ժամանակ լսվեցին առաջին պայթյունները, առաջին վայրկյաններին բոլորս զարմացած հայացքով նայում էինք իրար, հետո սկսվեց իրարանցումը։ Նախորդ պատերազմից գիտեինք, որ թշնամին չի խնայում անգամ հիվանդանոցները, ուղիղ նշանակետով հրթիռակոծել էր ծննդատունը, դրա համար արագ կազմակերպեցինք հիվանդների տարհանման գործընթացը: Հասցրել եմ մոտիկ տեղերից բերված մի քանի վիրավորի «նարկոզ» մտնել, վիրահատությունները բարեհաջող արեցին իմ գործընկերները, իսկ ես բժիշկ Մուսայելյանի թույլտվությամբ գնացի Մարտունի»։

Պատերազմից կես ժամ անց Ստեփանակերտում էր Մարտունու շտապ օգնության մեքենան, բերել էին ծանր վիրավորում ստացած զինվորականներին, ու քանի որ Մարտունիում անեսթեզիոլոգի կարիք կար, Աբրահամյանն այնտեղ է գնացել առանց հապաղելու։

«Ես նույնիսկ մերոնց չհասցրեցի ասել, որ գնում եմ, կապ չկար։ Մարտունու հիվանդանոցը տեղափոխվել էր ապաստարան։ Վիրավորներին բերում էին իրար հետևից, ընդմիջելու ժամանակ չկար։ Գործընկերներս բանակ դարձած անում էին հնարավորը, որ զոհեր քիչ ունենանք։ Ու գիտե՞ք որն էր հետաքրքիր․ չի եղել դեպք, որ սրտի զարկով վիրավոր բերեն, այնտեղ կանգ գրանցվի»։

Աբրահամյանի համար պատերազմը նաև իր գործընկերուհու՝ Գոհարի աչքերի տեսքն ուներ։ Հիշում է՝ ծանր վիճակում մի վիրավոր բերեցին բեկորային բազմաթիվ վնասվածքներով։ Հիվանդանոցում նեյրովիրաբույժ չկար, նրան անհապաղ պետք է տեղափոխեին Ստեփանակերտ:

Մանրամասները՝ սկզբնաղբյուրում։