Միջնաբերդը. «9-րդ հրաշալիք»

Կանգուն է դեռ միջնաբերդը՝ Աստծո կամոք: Մենք ներսում ենք, իսկ թշնամին՝ մեր ներսում, մեր հոգու մեջ: Դրսի թշնամին հայ-հո՛ւյ է անում, մենք էլ ենք անում: Մեր ներսում եղած թշնամին մեզ ասում է՝ գնա միջնաբերդի պատից քար հանիր, բեր, քո տունը շարի: Մենք ուրախանում ենք, երբ բոլորից շատ քարեր ենք հանում. չենք հասկանում, որ ամեն մի հանած քար տապանաքար է դառնում մեր սերունդների համար:
Մեր դրսի թշնամին ցույց է տալիս, որ չգիտե, թե մեր ներսում թշնամի կա, ցույց է տալիս իրեն, որ մենք գլխի չընկնենք: Մենք էլ ենք ցույց տալիս, բայց ինքներս մեզ, որ մեր ներսում չկա թշնամի, որ ամեն ինչ դրսից է. պիտի մեր թշնամուն խնդրենք, որ մեզ համար գործարաններ կառուցի, ճանապարհներ, մեր ջուրը մեզ տա, մեր հոսանքը մեզ տա, մեր հողը մեզ տա, մեր երեխաներին մեզ տա, մեր կանանց մեզ տա:
Կանգուն է միջնաբերդը: Աստված է շինում, մենք՝ քանդում. Աստված մեկ է, մենք երկուսով ենք՝ մենք ու մեր ներսի թշնամին: Մենք ու մեր թշնամին ձեռք ձեռքի տված, միտք մտքի տված պայքարում ենք Արարչի դեմ՝ քանդում ենք մեր միջնաբերդը:
Ամեն մեկս ինքը պետք է որոշի, թե որն է մեր միջնաբերդը. լեզո՞ւն, ընտանի՞քը, դպրո՞ցը, ավանդույթնե՞րը, հավա՞տը, մշակո՞ւյթը, ազգային պետականությո՞ւնը: Ամեն մեկս թող ինքը մտածի, թե դրանցից որ մեկն է ապականում, եղծում՝ իր տգիտությամբ, ագահությամբ, նեղմտությամբ, կուսակցամոլությամբ:
Ամեն մեկը թող հիշի. որ դրանով նա սնում է իր ներսում եղած թշնամուն, որը վաղը իր կոկորդն է սեղմելու և ստրկացնելու իր զավակներին:
«9-րդ հրաշալիք», 2004 թ.

Վաչագան Ա. Սարգսյան Ֆեյսբուք