Թշնամին մեր աչքերին նայելիս պետք է ոչ թե արցունք տեսնի, այլ վրեժի ցասման փայլ
Երբ կարդում եմ ազիկների լուրերը,որտեղ վայանսուն են կապում ու իրենց զոհն են ներկայացնում Հայկական բանակի, մի տեսակ հպարտություն եմ ապրում: Հոգիս մի տեսակ փառավորվում է, որ մենք դրանց էդքան արցունք ու ցավ ենք կարում պատճառել:
Հիմա ուզում եմ ասեմ, որ հերիքա մենք մեզ ներակյացնենք որպես զոհ, որպես հալածյալ ազգ թուրքերի կողմից՝ նրանք անթաքաույց ուրախանում են դա լսելով:Մենք պետք է վրեժի, մեր կորցրածը հետ բերելու մասին բարձրաձայենք, իսկ մեզ պատճառած ցավը ինքներս մեր մեջ տանենք, որ դրանք մեր աչքերին արցունք չտեսնեն,այլ վրեժի ցասումի փայլը տեսնեն միայն:
Կարեն Հովհաննիսյան. ֆեյսբուք:
Ուղիղ խոսք բաժնում տեղ գտած մտքերն ու տեսակետները հեղինակի սեփականությունն են և կարող են չհամընկնել Operativ.am-ի խմբագրության տեսակետների հետ:
https://www.facebook.com/karen.hovhannisyan4/posts/865289813521357