Անհանդուրժողականության դրսևորումները փողոցից արդեն տեղափոխվել են երթուղայիններ. վարորդներն անցնում են բոլոր սահմանները

Երևի չկա մի այնպիսի օր, որ հասարակական տրանսպորտից օգտվելիս վարորդների՝ Նապոլեոն Բոնապարտին հատուկ քայլերի և բոցաշունչ ելույթների ականատեսը չլինենք:

Պատահական չէ, որ վերջին ժամանակներս արտակարգ պատահարներն այնքան շատ են լինում, որ անգամ այդ մասին լսելիս արդեն չենք էլ զարմանում, չհաշված նաև այն փաստը, որ ամեն րոպե ինքներս կարող ենք պատահարի զոհ դառնալ:
Իբրև Հայաստանում տրանսպորտը բարվոք վիճակում է, իսկ վարորդներն  իրենց շատ հաճախ այդ նույն տրանսպորտում  իրենց զգում են  ինչպես իրենց տանը:

Երբ ուզում ծխում են, երբ մտքներով անցնում է գրեթե պառկած են վարում , արևածաղիկ են հասցնում «չրթել», զանգ է գալիս, պետք է անպայման պատասխանեն, չհաշված այն, որ ուղևորների ներկայությամբ մանրամասն պատմում են իրենց կյանքի հաջողված ու մնացած մանրամասները, որոնք շատ հաճախ տհաճ են ուղևորներին:

Երթևեկության ընթացքը Երևանում հատընտիր բառերով է ուղեկցվում. ոչխար, անասուն, այ բձա, ուլ, տավար, հոգնած, և այլն: Այս բառերը օգտագործում են թե՛ երիտասարդ, և թե՛ տարիքով վարորդները: Կարծես սա պարտադիր պայման լինի: Մեկը՝ 1 ուղևոր ավել է վերցնում, մյուսը  փորձում է վազանց իրականացնել, կանգառից դուրս է կանգնում, վարորդին թեք է նայում և այստեղից կինոն սկսվում է: Որ երիտասարդներն են փորձում «լավ տղա» խաղաղ, դա մի կերպ հասկանալի է, բայց, որ երիտասարդն ու ու տարեց մարդիկ են փորձում դա անել, մի տեսակ չի ընկալվում:

Մոսկովյան փողոցից 20 համարի երթուղայինը նստեցի, որի վարորդը անմիջապես ցույց տվեց իր դեմքը՝ հայհոյելով իր դիմաց կանգնած փոքր-ինչ դանդաղ ընթացող երթուղայինի վարորդին: Անմիջապես հասկացա, որ մինչ Ավան հասնելս շատ բաների ականատես եմ լինելու, և մինչ փորձեցի մտքերս շեղել դրանից, նկատեցի, որ մայրուղու ուղիղ մեջտեղում ենք և բարձր հնչեց.

-Ինչա՞ արա, քոռ ես, չես տենում մարդ եմ իջեցնում:

Այս ամենին, իհարկե հաջորդեց ակնկալվող պատասխանը.

-Էսա կգամ բերանդ կջարդեմ, կիմանաս քոռ եմ, թե չէ: Ի՞նչ ես լավ տղա խաղում ուղևորներիդ մոտ, այ՛ տղա:

Էսպես 20 րոպե շարունակեցին իրենց բոցաշունչ ելույթը: Հաշվի չառնելով, որ իրենք մենակ չեն, և ուղևորներն էլ գուցե շտապում են՝ աքլորացած տղամարդիկ շարունակեցին իրենց բոցաշունչ ելույթները: Ուղևորներից մի տատիկ համեստորեն փորձեց միջամտել, որպեսզի վերջ տան վեճին, բայց ապարդյուն. մնացել էր տատիկին լսեին:

Վեճին միացան նաև այլ «լավ տղա» խաղացողներ, և կռիվը թեժացավ: Մոռանալով մինչ այդ պահը հնչեցրած բառերը, երիտասարդ վարորդն ասաց, որ ինքը չի իջնում մյուսի մակարդակին, ուղղեց քաշքշոցից ուղղված շորերն ու շարունակեց ճանապարհը: Բավական չէ այն, որ նյարդայնացած վարորդը չէր կարող պատասխանատվություն կրել 15-20 ուղևորի համար, իրավիճակը կրկին թեժացրեց մյուս վարորդը, ով կանգառում մոտեցավ մեր երթուղայինին  ու վարորդի հետ կրկին շարունակեց «բազառը»:

Ղեկին նստաց չկարողանալով լուծել միմյանց հարցերը՝ նրանք հեռախոսահամարներով փոխանակվեցին, ու հիմա էլ վեճը շարունակեցին հեռախոսով: Միմյանց դասեր տվեցին, գնահատեցին իրենց հնարավորությունները, ի վերջո՝ պայմանավորվեցին հանդիպել իրենց խոսքով ասած՝ «կանեցում»: Իսկ թե ինչ պատահած կլինի դրանից հետո, մեզնից յուրաքանչյուրը կարող է պատկերացնել.....

Նշեմ, որ մինչ վարորդները «բազառ» էին անում, իսկ մենք՝ ուղևորներս, մեզ զգում էինք, ինչպես «ուրախ բլուրներ»  կառուսելը նստած ժամանակ:

Հ.Գ. Հարգելի՛ վարորդներ, եթե դուք նյարդային եք, կամ ինքանահաստատման կարիք ունեք, փորձեք ձեզ համար աշխատանք փնտրել այնպիսի բնագավառում, որտեղ ձեր դրսևորումները վտագավոր չեն լինի մարդկային կյանքերի համար:

Բարի երթ  բոլորին..

Կարինե Գևորգյան